Witold Zechenter (1904-1978)

Jan Rogóż: LUDZIE "IKC-A", LUDZIE "DZIENNIKA"

Urodził się i mieszkał całe życie w Krakowie. Wychował się w atmosferze literackiej, w środowisku ludzi parających się piórem. Ojciec, Edmund, był znanym krakowskim nowelistą i dziennikarzem; po śmierci matki wychowywała Witolda jej siostra Teresa Klemensiewicz, publicystka i autorka opowiadań. Jako poeta Zechenter zadebiutował już w szkole średniej. Studiował filozofię na UJ, potem na Sorbonie literaturę, utrzymując się z pisania korespondencji do IKC-a i z tłumaczeń kryminałów modnych wówczas autorów E. Wallace'a i M. Leblanca, twórcy Arsène'a Lupina. Po powrocie z Paryża zaczął etatową pracę w "IKC-u", gdzie jego mentorem był przyjaciel domu Zechenterów redaktor Stanisław Mróz. Pisał felietony i recenzje filmowe, wygłaszał regularnie odczyty w krakowskim radiu, któremu zresztą pozostał wierny także po wojnie. W czasie okupacji pracował w firmie "Czytelnik" zajmującej się - w zakresie, na jaki pozwalali Niemcy - handlem książkami; kierował księgarnią przy ul. Łobzowskiej 6, gdzie dziś jest antykwariat "Galicja". Obok oficjalnej sprzedaży kolportowano tam też konspiracyjnie m.in. materiały do tajnego nauczania.

Był bardzo emocjonalnie związany z Krakowem. W 1971 r. opublikował wspomnienia zatytułowane "Upływa szybko życie", ciekawą kronikę czasów sprzed I wojny, okresu dwudziestolecia międzywojennego, okupacji i pierwszych lat Krakowa po wojnie, aczkolwiek miejscami załganą, jak wszystkie oficjalne publikacje w tym czasie, gdy od autorów za pewne beneficja wymagano odpowiedniej dawki konformizmu.

W głębi duszy był nadal człowiekiem "IKC-a". Jak wspomina jeden z jego znajomych krakowskich literatów: "Miał poczucie smaku i dobre wychowanie... Kiedyś, podczas zebrania POP PZPR przy ZLP, gdy Machejek już jawnie bredził, na twarzy Witolda ukazywał się wyraz boleści i szeptał mi na ucho - on jest jednak źle wychowany; a potem dodawał - on jest gorzej niż źle wychowany, on jest cham". Szkoda, że tylko na ucho...