Woda z kranu

Przemysław Franczak: SPORTY BEZ FILTRA

Jeden Bolta, drugi Phelpsa, jeszcze inny kaca, którego miał po sobotnim oglądaniu hokeja na trawie z przyjaciółmi. No i ja też pewnie Bolta (wiadomo - za akcję z tymi Szwedkami), pewnie Phelpsa (zwłaszcza po tym, jak przyznał, że pływacy sikają do basenów), ale nie tylko (z kacem i hokejem na trawie się nie udało, nie było czasu).

Otóż w pamięci, jak sądzę, najbardziej utkwią mi dwie rzeczy: twarze przerażonych londyńskich kierowców, którym wyszedłem pod koła (spędziłem tu trzy tygodnie, ale nawet jak już wydawało mi się, że ogarnąłem lewostronny ruch, oni zawsze nadjeżdżali nie z tej strony, co trzeba), oraz tutejsze rozwiązania hydrauliczne.

W wielu łazienkach krany w umywalkach są oddalone od siebie o dobre piętnaście cm. W jednym leci gorąca woda, w drugim zimna i nijak nie da się ich połączyć w jeden strumień o odpowiedniej temperaturze. Jest to rozwiązanie całkowicie pozbawione sensu, więc siłą rzeczy stało się metaforą polskiego sportu. U nas w jednym kranie są marzenia, w drugim możliwości i też, ni cholery, nie da się z tego nic wspólnego zrobić.

Londyński patent ma tylko jedną zaletę. Nawet jak spałeś kilka godzin (a zdarzał się krótki sen, gdy na gwiazdy trzeba było czekać do nocy, bo taki Bolt, który setkę biega w 9,6 sekund, 20 metrów dzielące go od sali konferencyjnej pokonywał w 2,5 godziny) i wchodziłeś otępiały do łazienki, to jak najpierw poparzyłeś sobie ręce, a potem przemyłeś twarz lodowatą wodą - lub na odwrót - to od razu odzyskiwałeś przytomność. No, ale ileż można. Goodbye, London.