Wojna domowa

Na Scenie pod Ratuszem Teatru Ludowego oglądamy adaptację książki Grażyny Jagielskiej, żony znanego reportera, który był wieloletnim korespondentem wojennym. Za ten wybór życiowy zapłacili wysoką cenę. Oboje. Oddalili się od siebie, pojawiła się myśl o rozwodzie, zespół stresu bojowego żony, klinika, rezygnacja Wojciecha Jagielskiego z wizyt w najbardziej niebezpiecznych rejonach świata.

Osią spektaklu jest rozmowa Grażyny z innym pacjentem (a może terapeutą?), jej mąż jest echem z przeszłości (stąd ta prześwitująca zasłona, która oddziela teraźniejszość od wspomnień i opowieści z minionych czasów?). Cała historia, osnuta między trzema osobami, toczy się w minimalistycznym wnętrzu, ze zredukowaną do minimum, umowną wręcz scenografią.

To był dobry wybór: pozwala wybrzmieć pulsującym na scenie emocjom i opowieściom o pracy, która uzależniła od adrenaliny, „dziania się”, o stresie, który trzeba było przeżywać, strachu o jutro. To moment, w którym przekroczona zostaje jednostkowa granica, a opowieść wybiega w stronę uczuć, które nie są obce nikomu, kto kiedyś był w związku i „kochał za bardzo”. To ratuje ten spektakl dla szeregowego widza, dla którego ta historia może być dość niezrozumiała.

Mankamentem była dla mnie obsadzona w roli głównej Marta Bizoń, momentami zbyt nerwowa w swej grze i zbyt recytatorsko podchodząca do tekstu. Towarzyszcy jej Tadeusz Łomnicki i Jacek Wojciechowski też nie porwali, opowiadając o emocjach bez namiętności, więc momentami było nudno po prostu. Może to świeżość nowości, która z czasem okrzepnie? Ale mimo to zobaczyć warto.