Wokół stołu

Jak się rzekło powyżej, rosół uchodził za znakomitą potrawę dla chorych, zgodnie ze słowami Mickiewicza "pokrzepiającą zdrowie". Nie tylko miał wzmacniać, ale także rozgrzewać, więc uważano go za środek przeciwko wszelkim chorobom - od anemii po niewinne przeziębienie. Joanna Wachowicz-Makowska, pochodząca z rodziny znanych warszawskich restauratorów, autorka uroczych wspomnień "Chochlą i mieczem", tak pisała: W dzieciństwie często się przeziębiałam, a tego rodzaju choroby leczono wówczas leżeniem w łóżku, przykrywaniem pierzyną, herbatą z lipy, czarnego bzu oraz rosołem. Zapamiętałam więc dobrze smak tej zupy, a raczej - misterium towarzyszące jego przyrządzaniu. Najlepszy i istotnie cudownie leczniczy rosół gotował mój dziadek, Julian Wachowicz. Przychodził do nas po południu i zabierał się do pracy. Dopiero wiele lat później od babci Heleny dowiedziałam się, jaki był skład i jaka tajemnica owego życiodajnego płynu. Kilogram mięsa wołowego z kością zanurzało się w trzech litrach zimnej wody osolonej w proporcji 8 gramów na litr, która to magiczna ilość najlepiej jakoby odpowiada naturalnym potrzebom ludzkiego organizmu. Do mięsnego wywaru dodawano stopniowo i w określonej kolejności jarzyny, czyli włoszczyznę, oraz listek bobkowy. Taki rosół "pyrkał" na ogniu przez równo trzy godziny, następnie - tuż po odstawieniu z kuchni (mieliśmy wówczas węglową) - wsypywano do wrzątku majeranek i odrobinę mięty. Przykrywano pokrywką i - po chwili - podawano pacjentowi w glinianym kubku.