Wolontariat

Przed igrzyskami profesor Józef Lipiec, znawca i entuzjasta olimpijskiego ruchu, wyłożył mi swój punkt widzenia: że wolontariat to wielki edukacyjny walor igrzysk, zwielokrotniona – jak się wyraził – orkiestra Owsiaka. Z jednej strony, zgadzam się z nim, z drugiej... Hm, MKOl wyciąga z każdych igrzysk kilka miliardów euro, również dzięki temu, że tysiącom – w Soczi dokładnie 25 tysiącom – ludzi nie płaci za pracę. Nie, nie namawiam do zakładania związku zawodowego olimpijskich wolontariuszy i walki o płacę minimalną. Głośno tylko zastanawiam się, czy to jest w porządku.

Prawda, że dostają szansę uczestnictwa w wydarzeniu wyjątkowym, możliwość poznania ludzi z całego świata, a poza nimi również bonus materialny, czyli olimpijskie ubrania, choć w tym wypadku niepiękne. Ale... Jedni mają zajęcia ciekawsze, jak ci, którzy zbierają wypowiedzi sportowców po zawodach, inni bardzo niewdzięczne.

Ci drudzy igrzyska oglądają z daleka, tkwiąc gdzieś na mrozie na przystankach, dworcach, być może rozczarowani swoją rolą. Małe to dla nich będzie pocieszenie, ale ci w Rosji są – generalnie – fantastyczni. Jak ta dziewczyna, która wczoraj przeprowadziła mnie, diabelnie spóźnionego, przez tłum kibiców czekających na gondolę i pozwoliła wsiąść bez kolejki. No, ale jedyne na co może liczyć, to moje koślawe: balszoje spasiba!