Wrestling polityczny

Marcin Wolski: SPRAWKI Z WARSZAWKI

Napisał też, a właściwie podyktował, swój kolejny fragment autobiografii Janusz Palikot pod wielce obiecującym tytułem "Kulisy platformy”. Przypomina to wprawdzie recenzje chleba z pozycji zakalca, ale niesie pewne treści poznawcze. Największe zaskoczenie to, że w rozmowie z Anną Wojciechowską sztukmistrz z Lublina prezentuje się w wersji soft – nie ma tam świńskich ryjów, prawdziwych czy plastikowych fallusów, a nawet kalumnie na Jarosława Kaczyńskiego ograniczają się do epitetu "potwór”, używanego zresztą przez Tuska – ot, taki domowy Palikotek. Już nie dla gawiedzi, a dla półinteligentów.

Nie znajdziemy tam też ani prawdziwych ataków, ani istotnych rewelacji. Krytyka PO jest w dużym stopniu pozorna, a Tuska wręcz delikatna, dużo dymu, a mało konkretów. Ot, polityczny wrestling. Co do kulis Partii Obiecanek świadectwo Palikota autoryzuje jedynie to, co jest powszechnie wiadome i pojawiało się w innych opowieściach o "Donaldzie i jego drużynie” – a więc autowanie Rokity, gra ze Schetyną, a także smaczki o "prezydencie wszystkich myśliwych”, do którego autor żywi wyjątkowo ciepłe uczucia. Trudno orzec, czy z wzajemnością.

Z pozycji recenzenta potrafi więc przyganiać Niesiołowskiemu za "nienawiść i zaślepienie” czy Sikorskiemu, w którego osobowości dostrzega "coś patologicznego”, ale już Michnik to "kamień milowy pod nowoczesność w Polsce”. Z jedną tylko oceną nie sposób się nie zgodzić – z miażdżącą opinią o byłej szefowej PJN...

Nie jest to też książka gorzka, a w żadnym wypadku spowiedź bankruta, raczej gawęda pełna współczucia dla tych, którzy nie docenili jego rad – jedynego przenikliwego, rozsądnego, sprawiedliwego.

Brak dystansu do samego siebie sprawia, że Urban II kreuje się na Katona III.

Byłoby to strasznie śmieszne, gdyby nie było okropnie smutne.