Wreszcie będzie urodzaj spadziowego miodu

Właściciele beskidzkich pasiek zacierają ręce, gdyż po dwóch latach wreszcie będzie urodzaj spadziowego miodu. Nie wiem, czy zwróciliście uwagę na ciemne plamy pod okapem niektórych drzew. Sprawiają wrażenie mokrych, choć w takim skwarze to całkowicie niemożliwe. Jodłowe szpilki wyglądają na polakierowane, a jeśli sięgnąć gałęzi, okażą się lepkie niczym powleczone klejem. Wszystko przez mszyce.

Miliony owadów, które jeden przy drugim w karnym ordynku wkłuły się w tkankę liści. Ssą roślinne soki bogate w cukry, a zarazem ubogie w białka i aminokwasy. Mszyce, jak każde zwierzęta, potrzebują dużej ilości związków azotu, toteż nadmiar zbędnych cukrów usuwają w postaci słodkiej rosy. Powiem to jasno: słodycz to nic innego jak odchody. Zabijają się za nim mrówki, których karawany wędrują w górę i w dół pnia drzewa. W obronie bogatego źródła żywności toczą zaciekłe boje z biedronkami i innymi zjadaczami mszyc.

Cóż, konflikt interesów. Słodkości zlizują pszczoły. Zanoszą do ula. Zagęszczają. Mieszają z enzymami i wypełniają komórki woskowych plastrów. I to jest nasz najsmaczniejszy miód spadziowy.