Wstrząs (archi) tektoniczny

Moim zdaniem nie należy się denerwować, ani tym bardziej obrażać, a jedynie zaproponować rewanż. Niech krakowscy architekci zajmą się stolicą. A jest co robić. I nie myślę tu o kosmetyce po rządach Hanny Gronkiewicz-Waltz. Warszawie należą się zmiany gruntowne, które wreszcie uporządkują chaos architektoniczny, braki komunikacyjne czy niedostatek terenów zielonych. Na początek proponuje opcję zerową - zburzyć całe to brzydactwo pobudowane po wojnie z wyjątkiem odrestaurowanych zabytków, kościołów i ambasad. Powstanie mnóstwo miejsca na trasy szybkiego ruchu, tereny zielone czy budowane odkrywkową metodą metro. Brakiem mieszkań nie należy się martwić. Wystarczy, że meldunek warszawski zachowają jedynie urodzeni w stolicy, a miasto się wyludni. Co do rozbiórek, koszty nie będą aż tak wielkie.
Część gierkowskich blokowisk już dziś wali się sama, resztę można będzie rozbierać w czynie społecznym - gmach IPN rozbiorą emerytowani ubecy,
Ministerstwo Skarbu - bezrobotni stoczniowcy, a bloki Muranowa i za Żelazną Bramą, stojące na terenach dawnego getta - spadkobiercy dawnych właścicieli.
Problem Pałacu Kultury, zbudowanego tak solidnie, że unicestwić się go nie da - proponuje obsypać ziemią i zamienić w kopiec im. Warsa i Sawy. Albo Lecha i Jarosława. W podziemiach mogłoby pozostać Muzeum Komunizmu i Sala Kongresowa. W tunelu wzdłuż Wisły im. Pawła Piskorskiego dałoby się zlokalizować Smoczą Jamę. Resztę załatwiłaby prywatyzacja - Wilanów Branickim, pałac prezydencki Radziwiłłom, a Belweder Romanowym, jako schedę po W. Ks. Konstantym. Sejm przeniosłoby się do Krakowa, Senat do Gniezna, prezydent do Biskupina, a rząd na emigrację (wewnętrzną) do Łodzi. Pod warunkiem przydzielania jej jakiejś solidnej rzeki i puszczenia środkiem Piotrkowskiej. Wszystko oczywiście za pieniądze Unii Europejskiej.