Wystawa jak origami [ZDJĘCIA]

Drzeworyt japoński to znak swoich czasów. Jego popularność narodziła się w epoce Edo (1603 - 1868), za rządów rodu Tokugawa, kiedy po latach wojen nastąpił czas prosperity.

Do głosu dochodzi mieszczaństwo, japońska klasa średnia tamtych czasów. Rodzi się pojęcie drzeworytu jako „obrazu przepływającego świata”. Dlaczego? Bo te grafiki stają się scenami z życia popularnych dzielnic rozrywki. Można je porównywać do dzisiejszych bulwarówek albo kolorowych magazynów przedstawiających portrety gwiazd teatru i pięknych kobiet. Dodatkowo - zjaw z japońskich legend.

Wystawa jest opowieścią o kobiecie w japońskim drzeworycie. Ale raczej jest narracją o kobiecości, grą z wzorcami. Bo jak inaczej potraktować wizerunki mężczyzn przebranych za kobiety, wyjęte wprost z japońskiego teatru? Gender? A opowieści o wojowniczkach? Feminizm? Bardzo łatwo znaleźć tu linkowania do współczesności.

Na zupełnie osobne omówienie zasługują sceny erotyczne, wydawane w specjalnych albumach - po 12 sztuk. Co ciekawe, miały one swoje fabuły, które - tak jak same grafiki - były bardzo bezpruderyjne. Jak widać więc, tę wystawę można odczytywać bardzo współcześnie. Zobaczymy, jak przez wieki dźwięczy damsko-męska rywalizacja, i w jak nieoczywisty sposób można postrzegać definiowanie kobiecości w kulturze wydawałoby się tak uzależnionej od rozmaitych norm społecznych jak japońska. Nie wiem, na ile zamierzona jest to gra ze skojarzeniami, ale wypada bardzo ciekawie.

Warto przy tym docenić znakomitą wręcz aranżację ekspozycji. To wystawa poskładana jak origami, skrojona precyzyjnie w czerni i bieli jak japońska kaligrafia. Nieprzegadana i zgrabnie nawigowana nazwami kolejnych części. Bezwzględnie warto dać się uwieść tej opowieści i szukaniu odnośników.