Wyzwanie na Kazań

– Czy spodziewał się Pan tak udanych seniorskich mistrzostw Polski? Trzy indywidualne starty i trzy medale okraszone kwalifikacjami na mistrzostwa świata w Kazaniu, czyli złote na 1500 i 800 metrów oraz srebrny na 400...

– Przyznam szczerze, że nie spodziewałem się aż tak optymistycznego rozwoju wypadków. Po cichu liczyłem, że uda mi się wypełnić normę do Kazania w pierwszym starcie, czyli na 1500 metrów. Miesiąc przed mistrzostwami, w Pucharze Danii, zaliczyłem próbę generalną. Wtedy zabrakło mi niespełna sekundy do wyniku dającego prawo startu w rosyjskich mistrzostwach. Czułem, że jak złapię świeżość, to na najdłuższym kraulu wykonam postawione przede mną zadanie.

– Mistrzostwa Polski pokazały, że rozwija się Pan we wszystkich elementach, także mentalnie. Na 400 metrów zdobył Pan srebrny medal, ale po zaciętym finiszu.

– Zazwyczaj na początku lubię sobie wypracować przewagę nad konkurencją, żeby móc kontrolować wyścig. Jednak na średnim dystansie musiałem się ostro bić o swoje, a mocny finisz, z innymi mocno szarżującymi zawodnikami, nie był raczej moją silną stroną. Tym razem pierwsza trójka niemal jednocześnie wpadła na ścianę. Potem pozostało już tylko nerwowe spoglądanie na zegar, kto był pierwszy. Ważne, że zdobyłem kolejne minimum do Kazania.

– W Szczecinie, po wyścigu na 1500 metrów, wynik uzyskany na poziomie 15.05,34 był lepszy od ubiegłorocznego o prawie 4 sekundy, który już wtedy był na poziomie kwalifikacji olimpijskiej. Z roku na rok urywa Pan kolejne sekundy, więc awans na igrzyska wydaje się tylko formalnością. Jednak po wyjściu z wody można było zauważyć na Pana twarzy mały grymas...

– Myślałem, że uda mi się złamać barierę 15 minut. Dotąd tej sztuki udało się dokonać tylko Mateuszowi Sawrymowiczowi i Przemysławowi Stańczykowi. Gdybym popłynął w czasie poniżej 15 minut, byłby to wynik na najwyższym światowym poziomie. Na razie mam trzeci wynik w kraju. Mam nadzieję, że właśnie w Kazaniu uda mi się złamać tę „piętnastkę”. Tak czy inaczej, czas uzyskany w Szczecinie ustawiłby mnie w pierwszej „dziesiątce” mistrzostw świata.

– Skoro uzyskiwane przez Pana wyniki są już na światowym poziomie, to czy próbował Pan je porównywać z olimpijskimi? Przecież to igrzyska w Brazylii są najważniejszym celem...

– Gdybym popłynął w Szczecinie na poziomie 15.00,76, byłby to wynik na miarę finału A ostatnich igrzysk w Londynie. Na razie jednak nie będę sobie zaprzątał głowy wynikami olimpijskimi. Trzeba się skupiać na najbliższych startach. W kolejnych mistrzostwach kraju na długim basenie nadejdzie czas wypełniania norm olimpijskich. Jeśli tego dokonam, będę myślał o wyprawie do Rio de Janeiro.

– Już przed rokiem mógł Pan zadebiutować w seniorskiej imprezie międzynarodowej. W Olsztynie udało się Panu wypełnić normę na mistrzostwa Europy w Berlinie, choć jedną „tylko” na 1500 metrów, bo tym razem były trzy. Postawił Pan jednak na młodzieżowe igrzyska w chińskim Nankinie.

– Trzeba było dokonać wyboru, bo terminy obu tych imprez pokrywały się wzajemnie. Uznałem, że lepiej ścigać się w gronie rówieśników, skoro mam taką możliwość, niż zbyt wcześnie zadebiutować w seniorach. Poza tym w Chinach chciałem wyrównać rachunki z niektórymi rywalami z juniorskich mistrzostw Europy w Dordrechcie. Wprawdzie były one dla mnie udane – byłem przecież mistrzem na 400 i wicemistrzem na 800 oraz zająłem czwarte miejsce na 1500 metrów – jednak złoto na otwarcie mistrzostw rozbudziło moje apetyty.

W Nankinie ostatecznie nie zdobyłem medalu, bo byłem przeciążony startami. W ciągu kilku miesięcy łączyłem występy młodzieżowe z seniorskimi. Juniorskie i seniorskie mistrzostwa Polski, juniorskie mistrzostwa Europy i potem jeszcze młodzieżowe igrzyska. W tym sezonie startuję tylko w seniorach, więc mam sporo czasu na trening. Są tego efekty. Jak Pan zauważył, w tym roku wypełniłem trzy normy na seniorskie mistrzostwa świata.

– Praca pod kątem igrzysk olimpijskich to olbrzymie wyrzeczenia. Już trzeci rok z rzędu nie ma Pan praktycznie wakacji. Koledzy mogą przynajmniej przez miesiąc odpocząć...

– Nauczyłem się już spędzać życie „na walizkach”. Pochodzę z Maszkienic w gminie Dębno, więc w domu jestem gościem. Po mistrzostwach Polski wpadłem do domu tylko na jeden dzień, bo nazajutrz musiałem być na treningu w Oświęcimiu. Nie było zatem czasu na świętowanie udanych mistrzostw. W poprzednich dwóch latach tak się składało, że po juniorskich i seniorskich mistrzostwach musiałem się przygotowywać do sierpniowej młodzieżowej imprezy międzynarodowej. Teraz czeka mnie seniorski debiut. Owszem, może nie tylko pływanie, ale każdy sukces boli, bo trzeba najpierw wylać wiele potu, żeby móc wspiąć się na sportowe szczyty. Gdybym nie był pasjonatem pracy, przecież nikt siłą nie zaciągnąłby mnie do wody.

– Rozpoczął Pan już seniorskie starty, więc czy do utrzymania dobrej formy potrzebna jest jakaś specjalna dieta?

– Na pewno jest to też jakiś element życia sportowca, nad którym także trzeba pracować. Skoro jestem objęty szkoleniem olimpijskim, muszę też popracować nad figurą (śmiech). Uczestniczyłem w kilku spotkaniach, traktujących o dobrym żywieniu. Sam muszę jednak dbać o dietę. Trzeba odstawić tłuste mięsa, bo tłuszcz zakwasza mięśnie. Mogę jeść mięso, ale odpowiednio przygotowane i z umiarem. Stawiam na warzywa i owoce, a także na sery oraz pokarmy białkowe. Przyznaję, że stosując swoją dietę, dobrze się czuję. Jednak w okresie świąt Bożego Narodzenia czy Świąt Wielkanocy, niczego sobie nie odmówię. Dwa razy do roku można przecież poszaleć.

– Rozpoczął Pan już przygotowania do mistrzostw świata w Kazaniu?

– Najpierw w Oświęcimiu rozpoczęliśmy pracę nad siłą. Teraz jestem na dwutygodniowym zgrupowaniu w Ostrowcu Świętokrzyskim. Potem czeka mnie kontrolny start we Francji, następnie jeszcze jedno zgrupowanie i...witaj Rosjo.

– Czuje Pan tremę przed seniorskim debiutem na arenie międzynarodowej?

– Czas już zrzucić chłopięcą skórę i zacząć się rozpychać w seniorskiej rywalizacji.