Z twarzą przytuloną do ziemi

Anglicy kochają je tak bardzo, iż do dzisiaj celebrują święto kwitnących przebiśniegów. Wbrew pozorom drobna roślinka to prawdziwy twardziel. Wytrzyma nawroty zimy, które każdą inną roślinę zamieniłyby w lodową rzeźbę.

Spokojnie poczeka, aż słońce stopi lód i jak nigdy nic rozwinie białe kwiaty. Sam nie wiem, kiedy i jak przebiśniegi trafiły do mojego ogrodu. Którejś wiosny ze zdziwieniem znalazłem kępę białych kwiatuszków, choć za żadne skarby nie mogłem sobie przypomnieć momentu sadzenia. Tak zaczęła się moja przygoda z przebiśniegami. Pod koniec zimy ucieszą oko kilkoma lancetowatymi liśćmi wyłażącymi radośnie z ziemi.

To bardzo ważny wynalazek. Sztywne liście z łatwością przebijają warstwę ubitej ściółki. Jeśli trzeba, to zgodnie ze swoją nazwą przeszyją na wylot pokrywę zlodowaciałego śniegu. Później pokaże się długa na palec łodyżka i na samym końcu biały kwiatuszek skromnie pochylony ku ziemi. W słoneczny dzień śnieżnobiałe płatki rozchylają się na boki zapraszając wygłodzone owady na pierwszy posiłek.

Dopiero całkiem niedawno zdobyłem się na poświęcenie i na kolanach, ze zgiętym grzbietem zbliżyłem nos do kwiatów. Coś tam wyczułem: słodko kwaśny, bardzo subtelny aromat. Tak, tak. Przebiśniegi trzeba podziwiać w pokorze z twarzą przytuloną do ziemi.