Za, a nawet przeciw

Marcin Wolski: SPRAWKI Z WARSZAWKI

Czuję się trochę jak ten prawnik w sytuacji, kiedy muszę zabrać głos w sprawie kary śmierci. W latach 70. byłem jej najzagorzalszym przeciwnikiem i klepałem bez umiaru wszystkie dyżurne argumenty, nie słuchając nawet, co mają do powiedzenia jej zwolennicy. Ale tylko krowa nie zmienia swych poglądów, dorosłem, przemyślałem. Zresztą, na dobrą sprawę, przeciwnikom pozostał już jeden mocny argument – inne w rodzaju – zniesienie kary głównej nie zwiększa przestępczości – a zwiększa, przestępca w momencie popełnienia zbrodni nie kalkuluje – bzdura z wyjątkiem zbrodni w afekcie – zawsze kalkuluje! – już padły. Zostaje zatem argument – Unia nie dopuści, bo kłóci się to z filozofią Unii. Filozofia Unii wszelako jest rozciągliwa, a stosunek do ochrony życia ambiwalentny – można przecież zabijać dzieci w łonie matki, dopuszcza się eutanazję, a także zabójstwo w samoobronie.

Odebranie życia wielokrotnemu mordercy to też działanie w samoobronie i tak interpretują problem hierarchowie Kościoła. Jakiś czas temu koronnym argumentem przeciw była skuteczność kary dożywocia. Morderca miał być izolowany raz na zawsze. Ale liberałowie walczą z dożywociem, znoszą je gdzie mogą,do tego są amnestie... Terroryści z Czerwonych Brygad czy sprawcy zamachu w Madrycie już są na wolności. Ciekawe czy poprawieni. A Breivik? Można sobie wyobrazić, że w najgorszym dla siebie przypadku wyjdzie po kilkunastu latach. Zrozumie, że świat go nie posłuchał i może spróbować raz jeszcze...

A co do całej Unii. W Polsce kwestia kary śmierci ma być poddana pod referendum. Można wyobrazić sobie takie referendum ogólnounijne. I znając nastroje społeczeństw, nie ma wątpliwości co do wyniku. Przy okazji można by jeszcze zapytać, czy Europejczycy nie mają przypadkiem dość euro, pakietu klimatycznego i zamiany Unii w Grossdeutsche Reich.