Zaburzenia erekcji

Polegają na utrzymującej się niezdolności do osiągnięcia i/lub utrzymania wzwodu prącia, pozwalającego na prowadzenie zadowalającej aktywności seksualnej. Erekcja jest szeroko rozumianą aktywnością seksualną mężczyzny. Składa się sprzężonych ze sobą procesów fizjologicznych i psychicznych, jakimi są: emisja nasienia, ejakulacja nasienia, orgazm. Erekcję inicjuje wzwód, czyli usztywnienie i powiększenie się penisa – narządu zbudowanego z tzw. tkanek jamistych i gąbczastych, w wyniku zwiększonego dopływu krwi. Penis na skutek podniecenia seksualnego powiększa się o ok. 60 proc. i sztywnieje.

Zaburzenia erekcji to poważny problem, mający wpływ nie tylko na kondycję fizyczną, ale i psychiczną mężczyzny. Częstość występowania zaburzeń erekcji wzrasta z wiekiem mężczyzn, ale nie jest to nieunikniona konsekwencja starzenia się. Wielu cierpiących na to zaburzenie mężczyzn obawia się powikłania w postaci impotencji. Zaburzenia erekcji są dla większości mężczyzn trudnym, wstydliwym problemem. Do rozmowy na ten temat najlepiej przygotowany jest lekarz urolog. Rozmowa dotycząca pożycia intymnego ma jak najbardziej charakter medyczny. Obecnie istnieje szereg narzędzi w rękach lekarza, które mogą również ułatwiać szybką diagnozę. Skuteczne i wczesne rozpoznawanie oraz właściwe leczenie zaburzeń erekcji ma ogromne znaczenie dla poprawy zdrowia oraz jakości życia mężczyzny.

Przyczyny

Najczęstszą przyczyną zaburzeń wzwodu są: zmiany organiczne (ok. 80 proc.), w mniejszym stopniu nerwice seksualne i zahamowania psychiczne.
Podstawową przyczyną zmian organicznych zaburzających wzwód jest wpływ chorób ustrojowych. Wymienić należy takie choroby jak: choroba nadciśnieniowa, choroby układu krążenia (miażdżyca), zaburzenia hormonalne, cukrzyca (według różnych statystyk, zaburzenia erekcji dotykają 35–75 proc. pacjentów z cukrzycą; można więc przyjąć, iż ponad połowa mężczyzn cierpiących na cukrzycę ma poważne problemy w życiu intymnym), urazy powypadkowe i choroby rdzenia kręgowego, urazy miednicy, krocza, prącia, w tym po operacjach chirurgicznych.

U starszych mężczyzn przyczyną trudności z erekcją jest andropauza – okres w życiu mężczyzny odpowiadający menopauzie u kobiety. Cechuje go zmniejszanie wytwarzania przez organizm męskiego hormonu (testosteronu). Przyczyną trudności z erekcją u starszych mężczyzn jest również postępująca miażdżyca, zmniejszająca ukrwienie penisa oraz niekorzystne zmiany organiczne wywołane chorobami i starzeniem się. Nie wolno również lekceważyć zaburzeń wzwodu uwarunkowanych podłożem psychicznym – nerwicami, stresem, itp. Również działania niepożądane leków mogą być przyczyną zaburzeń wzwodu. Do środków leczniczych powodujących zaburzenia wzwodu należą: liczne leki psychotropowe, przeciw nadciśnieniu i inne. Przyjmując leki w schorzeniach ogólnych, należy więc pytać lekarza, czy nie zaburzają one sfery seksualnej.

Czynnikami ryzyka wystąpienia zaburzeń wzwodu są: schorzenia, powodujące zmiany w naczyniach utrudniające napływ wystarczającej ilości krwi do prącia (nadciśnienie tętnicze, podwyższony poziom cholesterolu, cukrzyca, miażdżyca tętnic); uszkodzenie nerwów z powodu urazu lub choroby (uszkodzenie rdzenia kręgowego, stwardnienie rozsiane, udar mózgu oraz zabiegi chirurgiczne na gruczole krokowym czy jelicie grubym); czynniki psychiczne (stres); palenie tytoniu; nadużywanie alkoholu lub niektórych leków.

Leczenie

Do niedawna możliwości leczenia zaburzeń erekcji były skromne, terapia skomplikowana i niepewna. Dostępne dzisiaj środki są łatwe w stosowaniu, wymagają jedynie fachowej porady lekarskiej. Wywiad lekarski – rozmowa z pacjentem, uzyskanie informacji o przebytych i istniejących chorób, przyjmowanych lekach, a także typie zaburzeń seksualnych – pozwala ustalić przyczynę zaburzeń erekcji.

Badanie fizykalne – lekarz ogląda i bada jądra, prącie, wykonuje badanie przez odbytnicę. Potrzebna jest też ocena ukrwienia kończyn dolnych, badanie neurologiczne.
Badania laboratoryjne – należy zbadać poziom glukozy, wykonać morfologię, określić poziom mocznika, kreatyniny, testosteronu, prolaktyny, transaminaz, wykonać lipidogram oraz ogólne badania moczu. Lekarz może także zlecić badania dodatkowe, np. ocenę nocnych wzwodów prącia (specjalnym aparatem).
W leczeniu zaburzeń erekcji stosuje się metody nieinwazyjne oraz inwazyjne. Leczenie nieinwazyjne to: eliminacja czynników ryzyka, psychoterapia, leki doustne działające miejscowo (np. viagra), leki hormonalne; aparaty próżniowe (za pomocą cylindra nałożonego na prącie wytwarza się wokół niego próżnię, co powoduje zwiększony napływ krwi do ciał jamistych).

Leczenie inwazyjne polega na wstrzykiwaniu leków do ciał jamistych (trzeba się liczyć z możliwością wystąpienia skutków ubocznych), stosowaniu protez służących do usztywnienia członka (półsztywne, mechaniczne, hydrauliczne), z czym także mogą się wiązać rozmaite powikłania.

REKLAMA: