(Zd)radziecki barszczyk

Salon pod gruszą

- E, teraz to już lepiej, ale miałam faktycznie problem. Całe nogi w bąblach... - zwierzyła się Gospodyni.
- Coś panią pogryzło, czy pani w pokrzywy wpadła? - dopytywał się Urzędnik.
- Ani jedno, ani drugie, tylko się barszczem poparzyłam - stwierdziła Gospodyni.
- Garnek spadł, czy talerz z gorącym barszczem ktoś upuścił? - drążył temat Urzędnik.
- Przecież nie o taki barszcz idzie, tylko Sosnowskiego! Nie słyszał pan o tej zarazie, co nam naukowcy radzieccy jeszcze w pięćdziesiątych latach w darze ofiarowali? Miała być z tego bardzo wydajna pasza, a okazało się, że bydło po niej choruje, a ludzie bąbli dostają i rany im się nawet robią. No i widocznie wlazłam w ten upiorny barszczyk, bo w tym roku pełno go w okolicy.
- A jak to paskudztwo wygląda? - dopytywał się Nauczyciel.
- Całkiem niewinnie. Podobne do krwawnika. Ma prawie takie same białe, "baldachimowate" kwiaty. Za to liście są inne - nie takie delikatne, postrzępione, tylko większe, jakby powycinane - opowiadała Gospodyni. - I nie kłuje od razu, dopiero po jakimś czasie się czuje, że coś nie tak. A jak już całkiem urośnie, to nawet ze trzy metry ma. Jak drzewsko jakieś prawie! Wtedy przynajmniej widać, że jakiś mutant, ale póki małe, to się w oczy nie rzuca.
- To takie coś widziałem niedawno przy naszej drodze. Nawet całkiem ładnie wygląda... - oznajmił Urzędnik.
- Ano pewnie, bo wszędzie tego pełno. Przy drogach, po rowach, nawet nad rzeką widziałam. Co najgorsze nikomu się kosić nie chce, więc się to świństwo wszędzie rozsiewa. Najgorzej, jak jakieś dzieciaki się do takich "kwiatuszków" dorwą, żeby bukiecik dla mamusi zrobić. Szpital gwarantowany - stwierdziła Gospodyni.
BARBARA ROTTER-STANKIEWICZ