Zdrowy, smaczny, niedrogi…

Mięso drobiowe zawiera duże ilości białka i małe ilości tłuszczu, zwłaszcza mięso z piersi kurczaków i indyków. W porównaniu z wieprzowiną oraz wołowiną charakteryzuje się większą wartością odżywczą i dietetyczną. Nie tuczy, gdyż ma mniej tłuszczu niż inne mięsa. Wieprzowina ma niemal pięć razy więcej tłuszczu, a wołowina dwa razy więcej, niż części jadalne kurcząt, poza tym tłuszcz jest zlokalizowany głównie pod skórą, a nie wewnątrz mięsa, co ułatwia jego oddzielenie, ma więcej nienasyconych kwasów tłuszczowych, niższą temperaturę topnienia, dużą zawartość cynku, magnezu, potasu oraz witamin z grupy B, zwiększających zdolność organizmu do pobierania energii z pożywienia i wzmacniających układ odpornościowy.
Obecnie w naszej kuchni królują kurczaki, które pieczemy w całości lub gotujemy, udka kurze i piersi, z których najchętniej robimy panierowane kotlety. Kurczak znakomicie komponuje się z czosnkiem, curry, lubczykiem i cząbrem.

W tradycyjnej staropolskiej kuchni nie mogło gęsi zabraknąć w dzień św. Marcina 11 listopada, później także na Nowy Rok. Ten smaczny, choć wysokokaloryczny i ciężkostrawny, ptak wróżył domowi dostatek. Słynne są też polskie i litewskie przysmaki - półgęski - wędzone piersi gęsie, a także przejęte z żydowskiej kuchni nadziewane gęsie szyje. Gęś to tłuste mięso. Nawet na piersi, najchudszej partii, warstwa tłustej skóry jest bardzo gruba, dlatego jest ona najbardziej kaloryczna wśród drobiu. 10 dag to około 345 kcal.
Klasycznym dodatkiem do potrawy z gęsi jest kapusta kiszona lub duszona kapusta czerwona z jabłkami albo gruszkami. Najbardziej popularna jest gęś pieczona nadziewana jabłkami, bowiem winne jabłka wyjątkowo dobrze harmonizują z aromatem gęsiny, wchłaniając przy tym nadmiar tłuszczu.
Aromat gęsiego mięsa, doskonale podkreśla majeranek, mielony kminek lub imbir, którym naciera się ptaka przed pieczeniem. Podroby gęsie, znakomicie nadają się na zupę. Krupnik na gęsinie, to jeden z rarytasów kuchni staropolskiej.
Do pieczenia dobrze jest odciąć szyję i skrzydła. Upieczoną gęś (czas pieczenia gęsi jest wyjątkowo długi, 2-3 godziny), należy skropić zimną wodą i jeszcze wsunąć do mocno nagrzanego piekarnika. Dzięki temu zabiegowi skóra stanie się apetycznie krucha.

Mięso kaczki różni się nieco składem od mięsa kurcząt i indyków. Najsmaczniejsze są kaczki ważące 2-3 kg. Ich mięso jest ciemne, kruche, niestety ciężkostrawne.
O wiele wygodniej kupić mięso kaczki już porcjowane - piersi, piersi bez kości i filety bez skóry, czyli najbardziej cenione kacze mięso. Niech nas nie przerażają wyższe ceny tych półproduktów niż kaczki kupionej w całości - z tego mięsa nie wyrzucimy ani kawałka.
Kacze mięso to dobre źródło białka, fosforu, żelaza, potasu oraz witamin z grupy B. Zawiera jednak więcej tłuszczu niż mięso kurczaka i jest bardziej kaloryczne (100 g kaczego mięsa to 240 kcal).
Pamiętajmy, by podczas przyrządzania podlewać kaczkę wodą
Kaczka w kuchni daje wiele możliwości. Idealnie nadaje się do pieczenia i faszerowania. Do znakomitych dań należy kaczka w galarecie i galantyna z kaczki. W Polsce bardzo popularna jest kaczka pieczona z jabłkami. Podajemy na to danie krótki sprawdzony przepis. Kaczkę nasolić, włożyć w środek jabłko i gałązkę majeranku. Gdy jest tłusta, nie wkładać tłuszczu, lecz na dno brytfanny wlać nieco wody i dołożyć cebulę. Piec pod przykryciem często podlewając, by kaczka jedynie się prażyła. Gdy będzie prawie miękka, odkryć. Sos zaciągnąć wodą z mąką i tak podawać. Tak samo można piec gęś.
Oprócz jabłek, kaczka dobrze komponuje się w brzoskwiniami i pomarańczami. Na słono najczęściej nadziewa się ją ziemniakami, kaszą gryczaną i cielęciną.
Kaczki tłuste przy pieczeniu w brytfannie należy piec bez dodatku tłuszczu, a jedynie obficie podlać wodą (tak jak opisujemy powyżej) - dzięki temu się nie przypalą, a po wyparowaniu wody upieką we własnym tłuszczu. Mięso kaczki pieczone w taki sposób jest bardzo smaczne i aromatyczne.