Zimowa tarnina. Dla zwierząt w czasie zimy to posiłek ratujący życie

Ktokolwiek próbował jesiennej tarniny wie, iż jest kompletnie niejadalne. Kwaśne i cierpkie owoce choć wabią wzrok, wymagają przynajmniej kilku dni solidnych mrozów, by stać się zdatnymi do konsumpcji.

Pod wpływem niskiej temperatury kwasy owocowe ulegają częściowemu rozkładowi. Pojawiają się cukry proste. Summa summarum, zimowa tarnina zaczyna być przyjemnie zjadliwa.

Zajrzałem do znajomego tarninowego zagajnika na górskim zboczu. W minionym sezonie tarnina obrodziła bardzo obficie. Granatowe kuleczki musiałem oczyścić ze zmarzniętego śniegu i kryształków lodu. Nie zdobyłem się na rozmrażanie owoców w ustach. Za to w domowym ciepełku ujawniły bogaty bukiet zapachów i smaków. Kondensat aromatu wczesnej jesieni, słońca i babiego lata. Rozpływając się w ustach uwalniały gamę kwaskowatej słodyczy. Pychota!

I proszę mi nie mówić, że tarnina przetrzymywana w zamrażarce smakuje tak samo. Jedyna wada owoców to duże pestki. Jadalny miąższ zajmuje ledwo czwartą część. Ot, wada dzikich owoców. Albo kwaśne, twarde albo nędznych rozmiarów.

Szkoda, że domowe śliwki, choć okazałe straciły smakowe zalety swoich przodków. Nie jesteśmy jedynymi smakoszami tarniny. Zimą zjadają je jelenie, sarny, kuny i wszelakie ptactwo od bażantów poczynając na paszkotach kończąc. Dla nas przysmak, dla nich posiłek ratujący życie.