Złotogłów

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Tak na wszelki wypadek, gdyby ktoś, skuszony pięknym kwiatem, zechciał go zerwał. Proszę sobie wyobraził długą na metr lub więcej łodygę, ze spiralnie ułożonymi liśłmi, przypominającymi łopatki. Na szczycie kilka, czasem kilkanaście okazałych kwiatów, z wywiniętymi na zewnątrz płatkami w kolorze dobrego, czerwonego wina, zdobionymi w brązowe plamki. Tak wyglądała drogocenna tkanina zwana złotogłowiem. Gdy pojawi się na leśnej polanie, to przyciąga wzrok niczym magnes. I często spotkanie kończy się tak, jak to, które widziałem pod Trzema Koronami w Pienińskim Parku Narodowym: przechodząca pani zrywa kwiat i pokazuje go towarzyszom z głośnym podziwem. Pech (czy szczęście?) sprawił, że akurat w pobliżu pojawił się strażnik. Awantura, mandat, wstyd, a przyrodnicy mogą odnotował, że ze stanowiska w parku narodowym ubył wyrwany z bulwą jeden okaz rzadkiej i chronionej rośliny. Ktoś pewnie powie, że to tylko jedna sztuka. Proszę pomyśleł o tysiącach turystów na pienińskich szlakach i skończonej liczbie dzikich lilii. Do znudzenia będę powtarzał, by nie zrywał najpiękniejszych kwiatów, chyba że rosną w ogródku. Wracając do ogrodów, to lilia złotogłów, zakupiona legalnie w sklepie, ochronie nie podlega i można spokojnie sycił oczy jej urodą, tudzież sprawdził, jakie ma lecznicze właściwości. I czy prawdą jest, że opisywana jako trująca, może był jadana w postaci pieczonych lub gotowanych cebulek? Ten ostatni eksperyment można popełnił już na własną odpowiedzialnośł. Na koniec zagadka: jakim cudem powstała ludowa nazwa złotogłowej lilii, czyli maśleszka?