Złoty chłopak z nagrodą fair play

- Gratuluję tytułu. To Twój największy czas?

- Dziękuję. Rzeczywiście to okres, kiedy jestem najwyżej w swojej dotychczasowej karierze.

- Ale to nie pierwszy tytuł mistrzowski na Twoim koncie…

- W 2013 wygrałem mistrzostwa Polski do lat 12. Ale teraz jestem bardziej usatysfakcjonowany, niż wtedy, bo grupa była wyższa i wyzwanie poważniejsze. Przez większą część turnieju nie prowadziłem. Dopiero w końcowej fazie udało mi się wyprzedzić lidera.

- Teraz, oprócz tytuł mistrza Polski, zdobyłeś jeszcze nagrodę za postawę fair play...

- W ubiegłym roku na mistrzostwach Polski przez błąd sędziego znalazłem się na czwartym miejscu, a nie na trzecim - medalowym. Stwierdziłem jednak, że nie ma co się o to „awanturować”. Nie chciałem też robić przykrości koledze, który zdobył brązowy medal . I za to otrzymałem teraz to wyróżnienie.

- Czujesz tremę przed czekającymi Cię mistrzostwami świata?

- Nie. Jadę tam „na luzie”. Nie będę faworytem, więc zagram w turnieju najlepiej jak potrafię.

- Grasz od piątego roku życia. Kto zachęcił Cię do gry w szachy?

- Grać nauczyła mnie mama. Wszystko wskazywało na to, iż mam predyspozycję do matematyki i mama stwierdziła, że ta gra mi się spodoba. Jak widać bardzo trafnie. Szybko polubiłem szachy. Najpierw grałem z innymi członkami rodziny, potem wstąpiłem do klubu. Moim pierwszym był klub szachowy przy Gminnym Ośrodku Kultury w Sułkowicach. Zapisałem się do niego mając osiem lat.

- W Twojej rodzinie są jakieś szachowe tradycje?

- Moi dziadkowie lubili i grali w szachy. Nie mieli wprawdzie sukcesów w randze wyższej niż powiatowa, ale na początku byli dla mnie świetnymi partnerami do gry.

- Kiedy poczułeś, że „szachy to jest to”?

- Kiedy rodzice zatrudnili prywatnego trenera z Ukrainy, z którym trenowałem. Dość szybko zacząłem robić duże postępy, jeździć na turnieje i częściej wygrywać, aż do zdobycia mistrzostwa Polski. W tym czasie przeniosłem się do klubu TS Wisła Kraków.

- Szachy to dyscyplina mało popularna wśród młodzieży. Co tracą Twoi rówieśnicy nie grając w nie?

- Niełatwo jest odpowiedzieć na to pytanie, bo równie dobrze moi koledzy mogą powiedzieć, że to ja coś tracę nie grając tyle co oni, na przykład w piłkę nożną. Ale jeśli już miałbym odpowiedzieć, to myślę, że tracą okazję do fajnych wyjazdów, do integracji. Poza tym gra w szachy rozwija mózg człowieka i daje sporo przyjemności, kiedy już się w nią wciągnie.

- Szachowe zdolności pomagają lepiej radzić sobie w szkole?

- Myślę, że mają jakieś przełożenie na radzenie sobie z przedmiotami ścisłymi.

- Twój szachowy mistrz to…

- Magnus Carlsen, obecny mistrz świata. Na jego partiach się wzoruję.

- Ile czasu dziennie trenujesz?

- Godzinę.

- Przed mistrzostwami świata w Urugwaju czeka Cię pewnie okres bardziej intensywnych przygotowań?

- Na pewno trzeba się będzie bardziej przyłożyć do treningów, zwłaszcza w wakacje.

- Przygotowujesz się też inaczej, kondycyjnie?

- Staram się jak najwięcej czasu spędzać na świeżym powietrzu. To pomaga dłużej wytrzymać podczas gry nie męcząc się.

- Jakie masz zainteresowania poza szachami?

- Lubię grać w piłkę nożną, jeździć na rowerze lub na rolkach i - jak chyba każdy w moim wieku - gry komputerowe. Interesuje mnie programowanie i grafika.

- W tym roku kończysz naukę w gimnazjum? Co dalej?

- Mam zamiar iść do I LO im. Tadeusza Kościuszki na profil matematyczno-fizyczny.

- Wiążesz swoją przyszłość z szachami?

- To zależy od tego, jak będzie mi się wiodło w tej dyscyplinie. Jeśli udałoby się szybko osiągnąć poziom pozwalający na utrzymanie się z tego, to chętnie traktowałabym to jako pracę. W końcu to co się lubi, to najlepsza praca.

Rozmawiała Katarzyna Hołuj