Znużenie wśród piór

Reżyserką i główną tancerką na scenie była Aleksandra Fontaine Kędzierska, która wraz z koleżankami ze słynnego paryskiego Lido pojawiła się pod Wawelem, by przywieźć tu nieco rozerotyzowanej, szalonej, tanecznej rozrywki.

Cóż... To, co sprawdza się zapewne, gdy pijemy szampana przy stoliku i spędzamy wieczór ze znajomymi, popatrując na występy tancerek rewiowych, w teatrze z widownią wypada niekoniecznie dobrze. Być może stąd to moje uczucie znużenia? A może to kwestia niewielkiego składu tanecznego?

Bo tych kilka dziewczyn, bezsprzecznie potrafiących tańczyć, nie wystarczyło, by stworzyć świat iluzji podobny do tego, który oglądamy w paryskich klubach. Być może większy skład sprawiłby, że poczulibyśmy się jak na prawdziwej rewii? A tak oglądaliśmy po prostu krążące po scenie dziewczyny w piórach. Trochę mało, jak na zapowiadane ekscytujące doznania prosto z Paryża. Wyszło skromnie, bez zapowiadanego kiczowatego przepychu, wpisanego w takie spektakle. Taka bieda-rewia. Szkoda.

Nieporozumieniem okazała się też „scena z rusałkami”. Nie tego oczekuje się od tancerek z Lido. Eteryczna choreografia nijak się nie sprawdziła.

Mocnym punktem rewii był z pewnością występ gimnastyczki Eriki Bailey, która zarówno za kołem, jak i z szarfami przygotowała ekscytujący pokaz, znakomicie wpisany w muzykę. Tu było na co popatrzeć. Dobrze też wypadła Nathalie Cohen w repertuarze Edith Piaf. Ale generalnie z tytułem „Le Reve”, czyli „Marzenie” korespondowało moje odczucie – marzyłem, żeby po kilku tańcach wyjść. Przestałem wierzyć, że wydarzy się coś, co zmieni uczucie znużenia.