Arona Pałkina cuda nad urną

Anna Zechenter: Minione, nieprzedawnione

Ludzie Pałkina pracowali w Polsce "lubelskiej" pierwszy raz w roku 1946 podczas tzw. referendum ludowego. Podrobili wtedy prawie 6 tysięcy protokołów i 40 tysięcy podpisów szefów komisji. W wielu województwach poparcie dla komunistów "zwiększyli" z 1-2 do 50-80 procent.
4 grudnia 1946 roku Bierut, spodziewając się klęski w konfrontacji z niekomunistycznym rywalem Mikołajczykiem, poprosił Moskwę o pomoc. O obecności specjalistów z Wydziału "D" w stolicy wiedzieli, poza Bierutem, minister bezpieczeństwa z obywatelstwem ZSSR, Radkiewicz i tzw. "sowietnik", czyli sowiecki nadzorca w warszawskim Ministerstwie Bezpieczeństwa, Siemion Dawidow. Przed wyborami UB i NKWD wzmogły terror: pacyfikowano wsie podejrzane o wspieranie PSL, mordowano działaczy opozycyjnych, aresztowano 80 tysięcy osób. Po przyjeździe do Warszawy Pałkin raportował do przełożonych, że komuniści zwerbowali już 22 tysiące członków komisji obwodowych (47 procent) i 153 członków komisji okręgowych (43 procent); że przygotowali akcje zamiany urn w konkretnych obwodach; że dostarczyli do tych komisji, w których nie było mikołajczykowskich mężów zaufania, po dwa egzemplarze protokołów - jeden do wpisania zafałszowanych wyników.
Tymczasem społeczeństwo okazało się silniejsze od aparatu bezpieczeństwa; mimo grupowych, publicznych wyborów w zakładach pracy i jawności głosowania Aron Pałkin musiał poprawiać wyniki. Szczegółami zajęli się pod jego czujnym okiem polscy komuniści. Według komunikatu z 3 lutego 1947 roku, na PPR i sojuszników głosowało 80, zaś na PSL - 10,3 procent.
Żelazna logika nakazywała Wielkiej Brytanii i Stanom Zjednoczonym zaakceptowanie sfałszowanych wyników bez zastrzeżeń. Powołanie Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej z emigracyjnym politykiem Stanisławem Mikołajczykiem potraktowały przecież w 1945 roku jako wypełnienie przez Stalina jałtańskich postanowień i w związku z tym faktem wycofały uznanie dyplomatyczne Rządu RP na Uchodźstwie.
O Aronie Pałkinie wiadomo tylko, że spędził dwa lata w więzieniu. Zwolniono go w 1953 roku, a o jego późniejszych losach brak informacji.