Będą rozwiązania kliniczne

- Od wielu lat pracuję w grupie, która zajmuje się badaniami nad biomateriałami, czyli materiałami dla medycyny. Materiały dla medycyny to, jak mówi definicja, takie materiały, które ratują życie lub zdrowie pacjenta. Konkretnie są to endoprotezy stawów, śruby, gwoździe, płytki do osteosyntezy, a np. w kardiochirurgii stenty wieńcowe, sztuczne naczynia krwionośne, oprócz tego nici chirurgiczne, następnie materiały dla stomatologii czy okulistyki. Właściwie dzisiaj prawie każda dziedzina medycyny potrzebuje materiałów syntetycznych. Natomiast to, co jest wyznacznikiem dzisiejszych czasów, to fakt że medycyna stawia coraz większe wymagania materiałom. Dzisiaj mówi się już o materiałach inteligentnych i tzw. biomimetycznych (naśladujących swoją budową i właściwościami tkanki). Takie materiały można wytwarzać dzięki nowej dziedzinie wiedzy, jaką jest nanotechnologia. Właśnie w ramach nanotechnologii wytwarzamy i badamy różnego rodzaju materiały, które łączymy z nanocząstkami. Nanocząstki to materiały w wielkościach manometrycznych, czyli porównywalne wielkościami do wirusów (20-500 nm) i białek (5-10 nm), a przede wszystkim materiały o unikatowych właściwościach. Wystarczy, by parę procent wagowych takiej manometrycznej substancji umieścić w matrycy polimerowej i uzyskuje się tworzywo o zupełnie nowych właściwościach. Nasze badania wykazują, że polimery modyfikowane np. nanocząstkami węglowymi w formie nanorurek nadają im właściwości osteogenne, inaczej mówiąc otrzymuje się materiały, które mogą wspomagać odbudowę tkanki kostnej. Można zatem stwierdzić, że materiały przez nas opracowywane z nanoczastkami węglowymi, ale również z nanocząstkami magnetytu lub wollastonitu wpisują się w grupę tworzyw niezwykle przydatnych dla medycyny regeneracyjnej. Obecność nanocząstek w polimerze może nadawać mu cały szereg właściwości bardzo istotnych z punktu widzenia zastosowań medycznych. Np. cząstki magnetytu wprowadzone do polimeru mogą sprawić, że wytworzony z niego implant będzie pozytywnie wpływał na odbudowę chorej tkanki, a równocześnie będzie dobrze widoczny w diagnostyce MRJ. Mało tego, jak wykazują nasze badania jego obecność w tkance nie tylko wspomaga wizualizację w rezonansie jądrowym, ale również obniża ilość artefaktów, jakie występują w tej metodzie. Tego typu badania prowadzone są chyba na całym świecie?