Był blisko Anderlechtu Bruksela

Zdzislaw Janik brylował na krajowych boiskach w barwach Wisły FOT. ANDRZEJ BANAŚ

Dawne sławy krakowskich boisk: ZDZISŁAW JANIK

Nie obce mu były też występy zagraniczne, w Belgii - w Osten- dzie, w ciągu dwóch sezonów zagrał 43 spotkania (6 goli). Ma za sobą też występy na Wyspach Owczych w GI Gota.

Obecnie już czwarty sezon pracuje w Garbarzu Zembrzyce. To w dzisiejszych czasach ewenement, bo trenerzy są zwalniani o wiele szybciej.

- Mam wyrozumiałego prezesa - mówi Zdzisław Janik. - Zdaje sobie sprawę z tego, że mamy ograniczone możliwości finansowe. Z niektórymi piłkarzami pracuję od początku mojego pobytu w Zembrzycach. Staram się być dla zawodników kimś pomiędzy przyjacielem, a szefem. Na początku ostro podchodziłem do podopiecznych, ale teraz wiem, że na niektórych to nie działa, trzeba łagodniej, bo mają słabe charaktery.

Janik podczas wielu lat swej kariery pracował z różnymi trenerami, od każdego starał się coś wyciągnąć i wdrażać do swej pracy. - Bardzo wiele nauczył mnie trener Raul Peters w Ostendzie - mówi Janik. - W ogóle przeżyłem tam szok. To był inny świat, na treningach trwała prawdziwa wojna o miejsce w składzie, nie byłem przyzwyczajony do tego, by w ochraniaczach uczestniczyć zajęciach. To był obóz przetrwania, najsłabsi odpadali. A o regenerację trzeba było dbać wyłącznie we własnym zakresie.

Do Belgii pojechał wraz z kolegą z Wisły - Zbigniewem Świętkiem. W pierwszym sezonie spisywał się na tyle dobrze, że zainteresowały się nim kluby mocniejsze od Ostendy. - Zabiegał o mnie Anderlecht, Bruggia rozważała wymianę za mojego kolegę z Wisły - Tomka Dziubińskiego, który wtedy reprezentował jej barwy - mówi Janik. - Miałem jednak tego pecha, że tuż przed końcem sezonu uległem poważnej kontuzji kolana. Leczenie miało trwać dwa miesiące, a ostatecznie siedem miesięcy nie kopałem piłki.

Został wybrany czołowym piłkarzem Belgii. - Zająłem w plebiscycie 7. miejsce - mówi. - Pamiętam, że jak graliśmy z Anderlechtem, to bardzo denerwował się Lorenzo Staelens, który za nic w świecie nie mógł sobie ze mną poradzić.

Po kontuzji grał jeszcze sezon w Ostendzie, a potem trafił do Beerschotu, do I ligi, a gdy klub zbankrutował, musiał wracać do kraju.

Niewielu jest piłkarzy, którzy grali prawie we wszystkich największych krakowskich klubach. A on przeszedł przez Wawel, Garbarnię, miał epizod w Cracovii, występował też w Kmicie Zabierzów.

W ekstraklasie debiutował stosunkowo późno, bo mając 24 lata. Do najwyższej klasy rozgrywkowej, do Wisły trafił jednak okrężną drogą, choć był jej wychowankiem.

- Grałem w drugiej drużynie, ale Wisła mnie nie chciała, poszedłem więc do rodzinnej Modlnicy - opowiada. - Służbę wojskową odsłużyłem w Wawelu, a potem pomocną rękę wyciągnęła do mnie Garbarnia. O mało co, a wyniósłby się z Krakowa, bo był już dogadany ze Stałą Rzeszów. - W dzień przed moim wyjazdem zapukał jednak do mych drzwi śp. wiceprezes Wisły Tadeusz Kurdziel i namówił na występy w "Białej Gwieździe" - mówi Janik. - To były fajne cztery lata, mieliśmy świetną drużynę, szczególnie za trenera Musiała.
W reprezentacji zaliczy tylko epizod - trzy występy za kadencji Andrzeja Strejlaua.

- Nie wiem dlaczego trener na mnie nie stawiał - mówi Janik. - Nie czułem się gorszy od piłkarzy, którzy wtedy grali w kadrze...

Piłkarskie geny przejął po nim syn - Sebastian, który jest zawodnikiem Puszczy Niepołomice.- Widzę, że dojrzał piłkarsko - mówi o nim ojciec. - Ma 24 lata, czyli tyle ile ja miałem debiutując w ekstraklasie. Może wkrótce on też doczeka się na swoją szansę? Jakieś zainteresowanie nim jest, ale nie chcę zapeszać.

JACEK ŻUKOWSKI

Za tydzień Andrzej Wełniak, były zawodnik Garbarni