Centralizacja ma swoje dobre strony

Czytaj także: Czy raka da się leczyć jedynie w metropolii?

Wiadomo, że tzw. osobodzień w szpitalu jest bardzo drogi i kraje Europy już dawno odkryły, iż bardziej opłaca się zwiększanie nakładów na przeciwdziałanie chorobom w przychodniach, a także na zabiegi wykonywane w ramach tzw. jednodniowej opieki ambulatoryjnej. Jednak u nas - choć o konieczności zmian mówi się od dawna - wciąż do szpitali kierowani są pacjenci, którzy wcale takiej pomocy nie potrzebują. I dlatego resort zdrowia rozpoczął prace nad opracowaniem map potrzeb dla poszczególnych województw. Mają one sprawić, że stan zdrowia mieszkańców zostanie precyzyjnie przeanalizowany i skonfrontowany z możliwościami NFZ.

Na razie wiadomo jedno. Fundusze na utrzymanie szpitalnych łóżek są rozproszone i marnotrawione. Dotyczy to przede wszystkim branż „związanych” z niżem demograficznym. Niby od dawna o nim wiemy, ale jakoś nikt dotychczas nie wyciągnął z tego wniosków.

Pierwsze mapy potrzeb zdrowotnych powstały już na przełomie 2012 i 2013 roku, gdy staraliśmy się o fundusze unijne. Wówczas jednak nie przełożyły się one na konkretne działania. Dzisiaj wiele zależy od determinacji urzędników, którzy będą musieli przekonać mieszkańców powiatów, że znajdująca się na ich terenie lecznica jest niepotrzebna w całości lub w części. To jednak może być trudne i wcale nie musi oznaczać oślego uporu lokalnych władz, które mając na swym terenie szpital, czują się dowartościowane. Chodzi raczej o to, żeby przekonać pacjentów, iż tracąc opiekę medyczną „pod nosem” i jadąc do metropolii, nie zostaną potraktowani jak prowincjusze, ludzie drugiej kategorii. Ważne jest także to, by potencjał wspaniałych lekarzy, którzy zdecydowali się na ofiarną pracę w terenie, nie został przez centralizację usług zmarnowany.