Coś na zimę

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Tylko dla ludzi, bowiem dzikie zwierzaki zimową porą nie pogardzą najmniejszą tłustą okruszynką. I żadne sercowe choroby nie są im straszne. Gdy ktoś z rzadka jada do syta, to nie wie, co to wysoki poziom "złego" cholesterolu. Zaś kto jada tłusto, przetrwa mrozy. Od dłuższego czasu spoglądam na kilka świerków czy raczej na ich szyszki. Pod każdą suchą łuską kryje się nasionko. Jeśli pominąć błoniaste skrzydełko lotne, zostaje brązowa drobinka, najbardziej poszukiwany produkt. Wystarczy zgnieść go w kartce papieru, by wycisnąć kroplę życiodajnej tłustości. Prawdę mówiąc - całkiem nieźle smakuje, co sprawdziłem przy okazji opisanego wyżej eksperymentu z tłoczeniem świerkowego oleju. Nic dziwnego, że na (i pod) iglaki udają się liczne pielgrzymki. Wiszące jeszcze na drzewie szyszki są obiektem zainteresowania wiewiórek i dzięciołów. Łuskanie nasion na kołyszących się gałązkach wymaga akrobatycznych umiejętności, ale ryzyko jest bardzo opłacalne. Szyszki na górze są pełne nasion, zaś te, które upadną na ziemię, zawierają już niewiele życiodajnego pokarmu. Nic to - wszystkie okoliczne gryzonie rozbierają nocami każdą szyszkę na części śladowe. Pomiędzy resztkami uwijają się za dnia sikorki bogatki. Mają doskonały wzrok i od czasu do czasu wypatrzą to, co zgubiły nornice i myszy. Najczęściej jednak wciskają ostre i długie dzioby do wnętrza szyszek. Nigdy nie podejrzewałbym, że w małym bądź co bądź ptaszku kryje się tyle siły. Głód robi swoje. Ubity pod świerkami śnieg jest pełen odciśniętych śladów drobnych łapek, pazurków i ogonków. Czasem można znaleźć plamy krwi, resztki pierza i sierści. To pechowcy, którzy zajęci posiłkiem zapomnieli, iż łasice i sowy nie zapadają w zimowy sen. I lubią zjeść coś krwistego...