Coś o ślimaku

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Przetrwał powinny jedynie mięczaki chronione muszlą, czyli sympatyczne, (bo jadalne), winniczki czy inne tam drobne, nieszkodliwe wstężyki. Taki ślimak jak dopadnie go susza włazi do swojej skorupy, a wejście zamyka wieczkiem ze zgęstniałego śluzu. Po czym zapada w letarg i czeka deszczu. Teoria teorią, a życie życiem. Następnego wieczora po pierwszej ulewie na trawniku zobaczyłem już z daleka dumnie rozciągniętego ślimaka. Wielki, czarny, oślizgły. Chwilę później następnego i jeszcze jednego. To nie mógł był przypadek, szkaradne mięczaki jakimś cudem przetrwały długą suszę. Sądząc po rozmiarach, świetnie sobie radziły. Wypasione, energicznie zmierzały w kierunku moich grządek, gdzie dopiero co skiełkowały pierwsze, spragnione deszczu roślinki. Przerwałem ich podróż szybko, brutalnie i skutecznie. Rozumiem, że mogły przetrwał w jakieś ciemnej dziurze, która zachowała resztki wilgoci, ale niewyjaśnioną zagadką zostaje dla mnie, co też jadały i kiedy, skoro spękana i sucha jak pieprz gleba nie powinna pozwolił ślimakowi na żadne wędrówki. Matka Natura kocha swoje dzieci i nawet te brzydkie ślimaki utrzymuje przy życiu. To pech, bowiem właśnie zaczyna się truskawkowy sezon i wizja mięczaków opychających się moimi owocami nie nastraja optymistycznie. Cóż, sięgnę po najprostsze i sprawdzone metody. Dwie, trzy miseczki wkopane w ziemię i zalane piwem. Ślimak jak człowiek lubi posiedzieł przy żubrze... A gdy się już nasiedzi, to wtedy przyjdę i zrobię porządek.