Czas samozwańczych Erynii

W latach 70. I 80. jawnie głoszono apologię seksu z dziećmi. Znana fotografka Irina Ionesco robiła erotyczne portrety swej czteroletniej córki. Obsadziła też małą Evę w dwu filmach erotycznych: „Spermula” i „Zakazane zabawy”. Niedawno Eva wytoczyła matce proces. I wygrała.

Pisarz Gabriel Matzneff obrazowo relacjonujący swe seksualne przygody z 12 letnimi chłopcami i dziewczynkami, do niedawna dostawał nagrody literackie i państwowe gratyfikacje. Dopiero w 2020 roku idyllę przerwała publikacja książki „Zgoda”, w której Vanessa Springora opisujące jak 50letni pisarz wykorzystywał ją gdy miała 13 i 14 lat. Jej wykształcona i niebiedna matka nie protestowała.

Bratanek prezydenta, gwiazda telewizji, Frédéric Mitterrand z pasją opowiadał o swych doświadczeniach z płatnymi chłopcami: „ rytuały targu efebów ogromnie mnie podniecają… Obfitość atrakcyjnych i natychmiast dostępnych chłopców budzi żądze, których nie muszę hamować, ani ukrywać. Zachodnia moralność, poczucie winy i wstyd rozsypują się w pył…” Przerywam cytowanie, bo budzi się odruch wymiotny. Książka ta ukazała się w roku śmierci papieża, czyli w 2005. I co? I nic. Cztery lata później, w 2009 r., Frédéric Mitterrand zostanie ministrem kultury Francji.

Poważne gazety w roku 1977 wsparły żądanie legalizacji seksu z dziećmi. I nie chodziło o 15-latki ale o dzieci najmłodsze. Petycję w tej sprawie podpisało 69 luminarzy kultury, m.in. pisarka i feministka Simone de Beauvoir, semiolog Roland Barthes, minister kultury Jack Lang, twórca surrealizmu Louis Aragon, założyciel „Lekarzy świata” i minister zdrowia Bernard Kouchner i filozof Jean-Paul Sartre.

A w 1981 roku pod niewinnym tytułem„ Dziecięce pieszczoty”, opublikowano wyznania człowieka wysławiającego swój stosunek z pięcioletnią córką (!).

W Holandii apologia pedofilii miała charakter niemal systemowy. Wśród wielu prawników, naukowców i psychologów najbardziej aktywni byli Edward Brongesma (senator, doktor praw) oraz Frits Bernard – psycholog, ekspert sądów. W pracy zbiorowej „Sex met kinderen” (Seks z dziećmi) autorzy dowodzili, że seks pomaga dzieciom w rozwoju psychospołecznym... W latach 80. i 90. Holandia była awangardą podobnych przekonań.

Daniel Cohn-Bendit, wielokrotny europoseł Zielonych i polityczny opiekun akcji na rzecz legalizacji pedofilii w Niemczech (ostatnio wsparł Emmanuela Macrona) w swej autobiografii pisał: ”W 1972 roku złożyłem podanie o pracę w alternatywnym przedszkolu we Frankfurcie. Pracowałem tam ponad 2 lata. (…) Wiele razy dzieciaki rozpinały mi rozporek i zaczynały głaskać. Pytałem czemu wybrały mnie a nie inne dzieci. Jeśli jednak upierały się też je pieściłem. Chciałem by dzieci mnie pożądały i robiłem wszystko żeby stały się ode mnie zależne.” W 1982 roku Cohn-Bendit mówił w telewizji, że „seksualność dziecka jest czymś wspaniałym” i „rozbieranie przez 5-letnią dziewczynkę jest fantastyczne, bo to gra o absolutnie erotyczno-maniakalnym charakterze”.

Wyznania te nie wywołały protestów ani oburzenia. Nie zaniepokoiły rodziców, policjantów, ani kuratorów nadzorujący przedszkole. Nie zdawano sobie sprawy z dewastujących następstw seksualnych doświadczeń dla dziecka. Zapewne dlatego można odnieść wrażenie, że Wojtyła bardziej

zajmował się upadłymi księżmi, niż ich ofiarami. Dziś nikogo nie interesuje, że kilkadziesiąt lat temu nie zdawano sobie sprawy ze skutków seksualnej traumy u dzieci. Uważano, że dziecko powinno zapomnieć, że lepiej nie podtrzymywać wspomnień rozmowami.