Czas zgubiony?

Nie była to rzecz dużej wartości, a poza tym, nauczony doświadczeniem, swoje gapiostwo przewidziałem wcześniej i zdołałem zabezpieczyć się przed jego skutkami. Zresztą, znany jestem z tego, że nie przywiązuję wagi do rzeczy materialnych. Natomiast znacznie gorzej, wręcz beznadziejnie, dzieje się z uciekającym czasem, który w przedziwny sposób przecieka między palcami. Odczuwam to zwłaszcza zimą, gdy dzień krótki. Ledwo zwlokę się z tapczanu, nieco ogarnę dom, zrobię zakupy i posiedzę trochę przy komputerze, już trzeba przygotować sobie coś w rodzaju obiadu, odpocząć, poczytać książkę i zabrać do słania pościeli, bo zmrok pojawiający się za oknem przypomina o porze wypoczynku. Szczęśliwie telewizja nie rozpieszcza, przeto poza wieczornymi informacjami i czasem jakimś programem popularnonaukowym w ramach cyklicznych audycji telestacji Discovery Chanel nie oglądam niczego i albo wyłączam telewizor, albo - rozwalony na wygodnym fotelu - niepostrzeżenie zapadam w sen, by obudzić się koło północy i przenieść na jeszcze wygodniejsze legowisko.

Nazajutrz rano z kalendarza spada kolejna kartka, ja zaś drapię się w głowę i zastanawiam nad tym, co mi się udało zrobić w dniu poprzednim. Zazwyczaj niewiele. Czy zmarnowałem minione 24 godziny? Nie wiem.

W każdym razie z całą pewnością chciałem dokonać czegoś więcej. Taki bilans irytuje. Ale mam lekarstwo polegające na tym, że w takiej chwili sięgam do książki Romain Rollanda "Colas Breugnon" lub do "Kubusia Puchatka" i "Chatki Puchatka" Alana Milne'a w genialnym tłumaczeniu Ireny Tuwim i z oryginalnymi ilustracjami Ernesta Sheparda.

Pierwsza z nich zawiera wielką pochwałę życia głoszoną przez tytułowego bohatera, mimo tego że - jak to zawsze bywa - jego najbliżsi odchodzą od niego powolutku, jeden po drugim, uświadamiając czytelnikowi, że i on do nich dołączy wcześniej czy później. Z kolei książki "Puchatkowe" pełne są ważnych wskazówek na najlepszy sposób przejścia przez świat. Warto więc jeszcze urwać godzinkę ze swojego dnia i po prostu posiedzieć przy kieliszku wytrawnego Bordeaux rozmyślając o minionym czasie.

Krzyś zapytany przez Puchatka, co lubi robić najbardziej, odpowiedział: "Nic", wyjaśniając następnie, że: "To znaczy, po prostu chodzić sobie i przysłuchiwać się wszystkiemu, co można usłyszeć, i o nic się nie martwić".

Wydaje ci się, że zgubiłeś czas? Nie przejmuj się! Czasu zgubić nie można. Najważniejsze, że żyjesz.

Ano właśnie.