Czego ma nas nauczyć pandemia?

Odpowiadam, że między innymi mamy się uczyć cierpliwości. Każda choroba to wyłom w codziennym rytmie naszego życia. Konieczność nie opuszczania mieszkania, czasem przebywanie w łóżku, czasem w szpitalu. Wizyty jakże czasochłonne u lekarzy, staranie się o lekarstwa, wykupienie ich, pilnowanie, by regularnie przyjmować…

To wszystko zabiera wiele cennego czasu, przeznaczanego zwykle na pracę lub wypoczynek lub jakąś rozrywkę. I wtedy wmawiamy w siebie, albo w nas wmawiają: cierpliwości, przestrzegaj wskazań lekarskich, to się szybciej skończy. No dobrze, ale jak być cierpliwym w aktualnej sytuacji, kiedy już nie chodzi o choroby poszczególnych osób, ale o skutki, jakie wirus powoduje w życiu społeczeństw całego świata?

Tu już sytuacja jest trudniejsza. Muszę ludzi podzielić tak z grubsza na dwie kategorie: wierzących i niewierzących. Wierzącym mówię po prostu: zawierz Panu Bogu. On wie, co robi. Przyjmij każdy dzień z zaufaniem. A jeśli zachorujesz? Przecież wirus ma do „obsłużenia” w samej Polsce jeszcze ponad 30 milionów potencjalnych ofiar. Trudno. Zniosę chorobę cierpliwie (właśnie!), by sobą sprawiać jak najmniej kłopotu tym, którzy będą się mną opiekowali. A jeśli umrę? Wtedy uznaję, że Pan Bóg zdecydował, iż wykonałem to, co miałem zlecone na tej ziemi i zabiera mnie do siebie. Spokojnie! Spoko!!!

A gdy ktoś nie wierzy? Nie chciałbym go ciągnąć na siłę do Boga, wykorzystując trudną sytuację, ale mogę zapytać: a może czas już zmienić opcję?