Czerwiec to czy maj, nie wierzę w ten kraj

Wacław Krupiński: KULTURAŁKI

Jak czytam, Czesław Śpiewa nazwał, obrazując to przykładami, organizację festiwalu "wiochą”, za co TVP chce mu wytoczyć proces. A co, gorszego słowa miał użyć? Czytam też, że pierwszego dnia widzowie słyszeli "ciągle głosujemy”, a pięć sekund później zobaczyli na scenie kopertę z wynikami. Widać, ktoś dobrze przeliczył – przed czasem. Ongiś Piotr Szczepanik śpiewał "przesyłaj choć puste koperty”; teraz kapitalizm – koperty wciąż w piosence najważniejsze. Tyle że już nie puste.

Czemu ja znowu o tym festiwalu? Pisać źle o Opolu jest już zajęciem tyleż nudnym, co jałowym, a przy tym dwuznacznym. Wszak śmianie się z kaleki jest mało eleganckie, ale co robić, gdy kaleka sam się prosi udając, że nie jest głuchy, ani ślepy? Gdybyż nie był, nie wpuściłby do amfiteatru p. Pakosińskiej, powstrzymałby skądinąd dobrego aktora, Andrzeja Grabowskiego od wygłaszania w kabaretonie bredni o teściowej (o tzw. kabaretach nie mówię, one tak muszą, nic innego nie potrafią), nie kazałby p. Dyjakowi śpiewać w niedzielnej gali "Opole! Kocham cię” "Rebeki”. Domyślam się, że Dyjak miał być nawiązaniem do niegdysiejszego, jakże proroczego (słowa Jonasz Kofta!) przeboju "Śpiewać każdy może”. Ale czyż musiał to udowadniać piękną piosenką? Do wycharczenia wystarczyłaby biesiadna śpiew­ka "Pij bracie, pij”; o ileż przy tym łatwiejsza. Gdyby nie czyjaś lita głuchota, Joanna Moro nie fałszowałaby piosenki "Człowieczy los” Anny German i nie naraziła się na blamaż jaskrawo dowodzący, że co innego grać, że się śpiewa, a co innego śpiewać, gdy gra orkiestra. "Proszę mi wybaczyć, jeśli coś było nie tak”– powiedziała przynajmniej aktorka po występie. Z organizatorów żaden nie przeprosił.

Fakt, zdolni byli niektórzy debiutanci w piosenkach wylansowanych przez Marylę Rodowicz, acz mój zachwyt Natalią Sikorą nie był przesadny, zbyt dobrze bowiem pamiętam, jak w konkursie 38. Studenckiego Festiwalu Piosenki słynne "Konie” zaśpiewała Joanna Lewandowska (co PT Czytelnicy mogą sprawdzić na płycie dodanej do "Dziennika Polskiego” w 2005 r.). A propos studenckiego festiwalu; to na nim pojawiła się dawno temu Elżbieta Wojnowska, by wyśpiewać nagrodę przejmującą prośbą "Zaproście mnie do stołu”. Potem powtórzyła sukces w Opolu. I właśnie z wielu śpiewających w tegorocznej opolskiej gali laureatów dawnego Opola, tamtego Opola Elżbieta Wojnowska zachwyciła mnie najbardziej. Głuchą nocą, gdy nastał czas na piosenki poetyckie (to, co ambitne, TVP zwykła nadawać po północy) zaśpiewała "Sztuczny miód” tak wspaniale, z taką ekspresją, z taką artystyczną szczerością, że pewnie nie tylko mnie poraziła. Takich artystów nagradzano niegdyś w Opolu, takie piosenki.

Cóż, wtedy liczyło się co innego niż kasa z SMS-ów nadsyłanych przez amatorów volvo. Teraz atrakcją jest auto (i to w kolorze barw telewizyjnej Jedynki!), zatem to numer, na który należy słać marzenie o aucie, podawali konferansjerzy, nie nazwiska autorów owych SuperPremier. Bo też nie ma co udawać; samochód to produkt zdecydowanie bardziej atrakcyjny niż piosenka Golców z refrenem "Maj! Wreszcie maj! /Gdy kasztany kwitną /Wierzę w ten kraj”. A ja nie wierzę. Ani w maju, ani w czerwcu. Ani ani. I tylko "Burzy się w żyłach krew!” – że zacytuję inną linijkę owej super(premier)owej piosenki. W moich żyłach. I dlatego napisałem to, co wyżej, wbrew przeświadczeniu, że pisać o Opolu to zajęcie nudne i jałowe.