Czy potrzebna wróżka?

Zofia Gołubiew: DROBIAZGI KULTURY

Obserwuję kierowcę, który bezwzględnie spycha do krawężnika nieochronionego karoserią rowerzystę, a za chwilę widzę innego rowerzystę, który straszy pieszych, mknąc niebezpiecznie szybko chodnikiem. Pomyślałam: a gdyby przyszła czarodziejska wróżka i na chwilę pozamieniała ich rolami? Gdyby kierowca poczuł wielkie niebezpieczeństwo grożące komuś jadącemu rowerem, a z kolei rowerzysta stał się na chwilę osobą mało sprawną, która drży nie wiedząc, czy nagle z tyłu, czy z boku nie wpadnie na nią rozpędzony rower, a wie, że nie da rady uskoczyć?

Tak sobie fantazjowałam dalej: a gdyby jakiś szef został na chwilę uczciwie pracującym, a mało zarabiającym pracownikiem, a za to gdyby pracownik poczuł ogromną odpowiedzialność, jaką ma szef? A gdyby tak urzędnik uważający się za władcę stał się na moment lekceważonym petentem? Albo pazerny inwestor czy deweloper byłby zmuszony zamieszkać na pewien czas w mieszkaniu z zabranym przez niego samego dostępem do słońca, przewiewu, zieleni, widoku?

I tak dalej, i dalej. Przypomniałam sobie rozmowę z pewnym, świetnym zresztą, lekarzem, który powiedział mi, że przez wiele lat myślał, iż pacjenci nieco przesadzają z bólem, a już na pewno z lękami, np. po operacjach. Ale było tak do czasu, gdy sam przebył jakąś niezbyt ciężką operację. Podobno bał się drgnąć, poruszyć myśląc, że wszystkie szwy natychmiast puszczą, a lekarze kazali mu wstawać i chodzić. "Wie pani, od tej pory inaczej podchodzę do pacjentów – chyba ich bardziej rozumiem”.

A więc może przydałaby się wróżka, która by nas na chwilę pozamieniała?

Ależ, proszę Państwa, mamy taką "wróżkę” w nas samych – to wyobraźnia! To myślenie o drugim człowieku. To empatia. Przypomnijmy sobie przy tej okazji ludową mądrość wyrażaną przysłowiami, np. "syty głodnego nie zrozumie”, a nawet Dekalog – przykazanie o miłości bliźniego. Albowiem w moim rozumieniu kultura jest bardzo ściśle związana z etyką, wręcz od niej zależna. I to w każdym przejawie, każdym "drobiazgu”.