Długi weekend

Bo może my naprawdę nie potrafimy świętować? Nie umiemy się cieszyć możliwością nienarzuconego, nieskrępowanego, nieimportowanego cieszenia się w poczuciu przynależności do wspólnoty, mówiącej tym samym językiem, uznającej te same imponderabilia i symbole za własne, operującej tym samym kodem kulturowym?
Przywykliśmy już do utyskiwania na znikome zainteresowanie udziałem w obchodach Narodowego Święta Niepodległości, i pewnie wielu zgodziło się w duchu z interpretacją, podług której fatalna z racji położenia geograficznego data - połowa słotnego zazwyczaj listopada - sama w sobie jest największą blokadą dla masowego uczestnictwa w świętowaniu. Ale przecież maj... Wiosna w rozkwicie... Słońce...
W przeszłości mieliśmy dwie świąteczno-państwowe daty: 1 maja i 22 lipca. Ponoć masowa obecność rodaków na 1-majowych manifestacjach była pochodną socjalistycznego zastraszenia, sprawdzania list obecności w szkołach i zakładach, zmuszania do postępowania wbrew sumieniu. Ponoć - bo wielu uczestników tamtych przemarszów przyznaje: szli z pobudek natury towarzyskiej, z kolegami; nikt ich nie gnał, nie zapędzał. Więc dlaczego dziś, podczas 1- i 3-majowych uroczystości z frekwencją tak kiepsko?
A 22 lipca... Na pewno ludzi z domów nie wyciągały przesłanki ideologiczne. Tego dnia odbywały się festyny, koncerty, kiermasze - to był wabik. Ale i teraz takie imprezy są. Dlaczego przy pustawej widowni?
Może jeszcze nie odreagowaliśmy dyskomfortu udawania, że święto państwa, które nie było nasze, to nasze święto? Może nie dojrzeliśmy do takich aktów patriotyzmu? A może po prostu trzy święta dzień po dniu - to zbyt wiele dla uznojonego codziennym zabieganiem o byt, coraz częściej poniżanego w pracy rodaka? (DELL)