Do starości trzeba się przygotować

To, co robimy, będąc na emeryturze, zależy od stylu naszego życia, zainteresowań i pasji FOT. 123RF

- Niektórzy mówią, że starzejemy się od dnia urodzin. A tak naprawdę, od kiedy?

- O pierwszych odczuwalnych symptomach starzenia możemy mówić wtedy, gdy nasz organizm zaczyna niedomagać. To jest pewna granica, którą zaczynany zauważać, gdy się starzejemy, bo zaczynają nas nękać choroby, o których wcześniej nie myśleliśmy. Są to choroby reumatyczne, serce itd. To też wpływa na nasze złe samopoczucie, ale nie oznacza, że tak już ma być cały czas. Kłopoty zdrowotne sprawiają jednak, że nie chcemy się angażować. Jednak jeśli te dolegliwości nie są bardzo uciążliwe, to w dzisiejszych czasach medycyna, dobry fryzjer czy dentysta mogą przecież zdziałać prawdziwe cuda.

Ale sądzę, że nie o biologiczną starość pani chodzi. Z punktu widzenia społecznego zaczynamy się starzeć wtedy, gdy wygasa jedna z naszych podstawowych funkcji społecznych, mam tu na myśli naszą działalność zawodową. Wtedy, ze zwykle aktywnego trybu życia, systematycznego, wpadamy w zupełnie inną rzeczywistość. Sporo ludzi zamyka się wówczas w czterech ścianach. Często też zdarza się, że to rodzina, niechcący, powoduje to odcięcie się od czynnego uczestnictwa w życiu społecznym. Dzieci mówią: "mamo, nie chcieliśmy cię denerwować, dlatego nie mówimy ci wszystkiego, nie mówimy ci o naszych kłopotach, by nie dokładać ci stresów". To nie jest właściwe. Nie tego oczekują od nas ludzie starsi. Oni chcą być doceniani, chcą razem z nami uczestniczyć w życiu rodziny, także mierzyć się z problemami. Natomiast z punktu widzenia psychologicznego, zaczynamy się starzeć wtedy, gdy na to przyzwalamy.

- Przerażający obraz życia starszego człowieka wyłania się z badań, jakie przeprowadzili niedawno naukowcy z Wyższej Szkoły Humanitas. Bieda i samotność to najważniejsze problemy, z jakimi na co dzień zmagają się osoby po 65. roku życia. Większość z nich nie chodzi do kin, teatrów. Siedzą w domu, a jedynym sposobem obserwowania rzeczywistości jest telewizor...

- Zawsze mawiam, że do starości trzeba się przygotowywać co najmniej 20 lat wcześniej. To, w jaki sposób zachowujemy się, będąc na emeryturze, w dużej mierze zależy od tego, co robiliśmy wcześniej. A więc od naszego stylu życia, zainteresowań i pasji. Jeśli ktoś jest przez całe życie zawodowe otwarty, aktywny, to pewnie nie wyobraża sobie, by inaczej mogło być po przejściu na emeryturę. Takie osoby będą poszukiwać innych ludzi o podobnych zamiłowaniach, zapiszą się na przykład na Uniwersytet Trzeciego Wieku. Na Uniwersytet Trzeciego Wieku ludzie przychodzą nie tylko po to, by zaspokoić potrzeby związane z edukacją, tu zawiązują się przyjaźnie, które powodują, że ludziom chce się wychodzić z domu, że pojawia się potrzeba zobaczenia wspólnie z innymi filmu w kinie, przedstawienia. Ale są także ludzie, którym trzeba pomóc wyjść z domu. Którym zamiast kolejnej butelki witamin dla seniora trzeba kupić na urodziny karnet do filharmonii, do teatru czy na salę gimnastyczną, no i może na początku zapewnić transport.

-Jakiej postawy od rodziny, osób młodszych oczekują seniorzy?

- Najważniejsze, by nie marginalizować ich uczestnictwa w życiu rodziny. Traktować jak równorzędnych partnerów, odwoływać się do ich życiowego czy zawodowego doświadczenia. Nie odsuwać na boczny tor i traktować jak osoby, którym niewiele się należy. To najgorsze, co możemy zrobić.

Rozmawiała Anna Dziedzic