Doskonałe paskudztwo

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Od swoich kolegów odróżnia go bursztynowej barwy obfite ciało, które nie mieści się w muszli. Stąd zresztą celna nazwa. I jeszcze coś: dziwaczne zachowanie. Poranny chłód zamienia się w duszną spiekotę. Każdy szanujący się ślimak bierze swoją jedyną nogę za pas i znika w najgłębszym cieniu. Bursztynka pełza nerwowo po najbardziej nagrzanej części liści, wystawiając się na zabójcze ciepło. Na dodatek jeden z czułków zaczyna grubieł i pęcznieł. Wewnątrz pojawiają się dziwaczne, brązowo-zielone paski. Pulsują jak bijące serce i są widoczne z daleka. Czułek osiąga monstrualne rozmiary, a rytmiczne pulsowanie przypomina sygnały ambulansu. I o to chodzi: na krzewie pojawia się muchołówka. Bursztynka budzi niekłamane zainteresowanie owadożernego ptaka. Liśł ugina się, gdy ptak uderza dziobem w ślimaka. Dokładnie mówiąc, w jego dziwaczny czułek. Muchołówka łapczywie połyka robakopodobną zawartośł. Tak zamknął się cykl życiowy pewnego pasożytniczego robaka, który nawet nie zasłużył sobie na polskojęzyczną nazwę. A szkoda. Bursztynka to tylko pośredni żywiciel, który zaraża się, zjadając rozsiewane z ptasimi odchodami jaja. Pasożyt tuczy się na ślimaku i gdy jest dojrzały, w przedziwny sposób zmienia jego zachowanie, zmuszając do zabójczych, słonecznych kąpieli. Sam czatuje w jednym z czułków, naśladując wyglądem i zachowaniem gąsienice, ulubiony pokarm muchołówek. Połknięty, zasiedli ptasią wątrobę i wyprodukuje tysiące jaj. Przyznacie sami, że to jeden z najbardziej fascynujących cykli rozwojowych: perfekcyjna manipulacja ślimaczym mózgiem przez pasożyta milimetrowych rozmiarów. Doskonale przygotowana maskarada wabiąca ptaka. Zwykły robak, takie paskudztwo. I jaka skutecznośł.