Dzikie pieczarki

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Te bardziej dojrzałe okazy z różowymi blaszkami na spodzie wyglądały prawie tak samo jak te sklepowe. Pełen niedowierzania skorzystałem z usług grzyboznawcy, który nudził się na miejskim targowisku. W majestacie pełnionego urzędu orzekł, iż moje znalezisko jest pieczarką. Jadalną – tyle, że dziką. Kwestię składu chemicznego grzyba, który wyrósł – jakby nie było – w środku miasta, zostawiliśmy w zawieszeniu, niemniej mogłem sobie zafundować jajecznicę na miejskich pieczarkach.

Od czasu do czasu pieczarka pojawia się znienacka w ogrodzie czy wprost na uprawnym polu, owocuje obficie i znika bez śladu na długie lata. Po prostu jest dzika i już. Pachnąca pieczarka jest jednym z niewielu gatunków grzybów, które można hodować. Wystarczy ciemne, wilgotne pomieszczenie i odpowiednie podłoże. No właśnie podłoże: pieczarki rosną na przetworzonym nawozie, najlepiej końskim.

Karierę pieczarka zrobiła w ubiegłym stuleciu w... Paryżu. Podziemne tunele, które pozostały po wydobyciu wapiennej skały, były wymarzonym miejscem dla uprawy grzyba. Obfitość koni, na których opierał się transport stolicy Francji, zapewniała dostateczną ilość owego niezbędnego dla pieczarki podłoża. W ten sposób poczciwa pieczarka dorobiła się miana paryskiego grzyba. Po latach pojawiła się konkurencja: pospolity w lasach boczniak, który rósł na martwych pniach drzew liściastych, dając kępy dłoniastych owocników, okazał się równie wyborny w smaku. Starczy worek słomy i zamówiona pocztą grzybnia. Po kilku tygodniach z jednego opakowania można zebrać parę kilogramów apetycznych grzybów. Doskonale owocuje na drewnianych balach postawionych na tarasie. Polskie boczniaki mają ponoć najwyborniejszy smak. Na sklepowych półkach znalazłem elegancko opakowane boczniaki, ale handlowcy wzdychają, że u nas boczniak "nie idzie”...

Dzikie pieczarki wyrosły na trawniku w środku miasta FOT. GRZEGORZ TABASZ