Ekstremalne życie pluszcza. Felieton Grzegorza Tabasza

Ptak zjada owady, które wyszukuje biegając po dnie górskich potoków. W lecie to przyjemność, w zimie katorga z czyhającą w tle śmiercią. Każdy ptak ma swój rewir. Mój pluszcz, którego wypatrzyłem w jednym z górskich potoków zajmuje obszar jaki dokładnie wymierzyłem dzięki modułowi GPS w smartfonie. Od przystanku autobusu po ostatnie zabudowania wsi przy rozwidleniu dróg. Koryto potoku powyżej i poniżej zajmują inne okazy. Brzegi zajmują wysokie na półtora metra śnieżne zaspy.

Wolna od lodu przestrzeń, na której pluszcz może żerować, to góra dwa metry szerokości i dwa kilometry długości. Żadna emigracja nie wchodzi w grę. Ptaki pilnują swojego rewiru, gdyż każdy nowy okaz oznacza ubytek i tak skromnych zasobów pokarmu. Radź sobie lub giń. Co znajdziesz, to twoje. Krótki, zimowy dzień upływa mu na ciągłym nurkowaniu, bieganiu pod prąd wody i odwracaniu kamieni. Pod nimi tkwią tłuste larwy chruścików i widelnic. Z rzadka trafi się rarytas, czyli okazała larwa ważki.

Pokarmu z każdym dniem jest mniej, gdyż codzienna porcja jedzenia jest równa połowie szklanki. Do wiosny przetrwają tylko największe twardziele.