Emil Drozdowicz: Czekamy na przełom

– Pamięta Pan, ile bramek po trzech kolejkach minionego sezonu pierwszej ligi miała na koncie Termalica?

– Hmm, najpierw w pierwszym meczu strzeliliśmy sześć, później było... W sumie chyba dwanaście.

– Trochę mniej, dziewięć.

– Tak, faktycznie, przypominam sobie.

– A dziś, już w ekstraklasie, po takim samym czasie goli jest zero. Rzeczywiście tutaj tak ciężko?

– Na pewno trudniej. Odpowiem w taki sposób: myślę, że ciągle jesteśmy trochę wystraszeni. Za bardzo się boimy. Za bardzo gramy defensywnie, a za mało do przodu. Gra odbywa się na naszej połowie, więc przez to tracimy bramki. No i ani terenu nie zdobywamy, ani nie stwarzamy sobie zbyt wielu sytuacji bramkowych. Do tego w drużynie jest jeszcze kilka kontuzji.

– Czym, stricte dla napastnika, różni się ekstraklasa od jej zaplecza?

– Do tej pory w pierwszym składzie zagrałem dwa spotkania i przede wszystkim musiałem biegać za piłką. Nie prowadzić grę, jak to było jeszcze właśnie w pierwszej lidze, tylko biegać w defensywie. To naprawdę kosztuje dużo zdrowia, bo każdy przesunie się raz, drugi, trzeci, i w końcu „prądu” zabraknie.

– Któryś z obrońców rywali zrobił na Panu szczególnie wrażenie.

– Nie oceniam nikogo, to nie moja rola. Nie skupiam się na grze przeciwników, tylko na tym, co ja źle wykonałem, co mogłem zrobić lepiej.

– Walka z defensorami pokroju Arkadiusza Głowackiego czy Jakuba Rzeźniczaka dopiero jednak przed Panem.

– W ekstraklasie nie ma przypadkowych ludzi. Chyba w każdym zespole są piłkarze, którzy mają przeszłość reprezentacyjną, grali za granicą albo są w Polsce zdecydowanie się wyróżniający. Jaki to by zespół nie był, każdy ma wartościowych zawodników, którzy w ekstraklasie grają już od jakiegoś czasu i mają doświadczenie, które wielu z nas dopiero zbiera.

– W przeszłości zaliczył Pan trzy występy w ekstraklasie jako zawodnik Polonii Bytom.

– I zdobyłem jednego gola. Pamiętam go dobrze.

– Był Pan też, jeśli chodzi właśnie o ekstraklasę, na testach choćby w Wiśle Kraków.

– Tak, ale też w Arce Gdynia, jednak nie zgłoszono mnie do rozgrywek. Miałem też epizod w Zagłębiu Lubin, gdzie byłem długo testowany, grałem nawet w Pucharze Ekstraklasy. To, nie licząc obecnego, jedyny mój kontakt z ekstraklasą.

– Właśnie, specjalnie o tym wspomniałem, bo ciekawy jestem, czy po głowie krąży myśl, żeby teraz pokazać, że ktoś w przeszłości jednak się pomylił, że nie postawił na Drozdowicza.

– Pewnie wszyscy zawodnicy, którzy awansują do ekstraklasy, chcą udowodnić, że zasługują, by grać tutaj długo. I jak też tak zamierzam zrobić. Każdy mecz jest dla mnie jakimś sukcesem, wisienką na torcie. Chcę, żeby mówiono: „Drozdowicz to nie pierwszoligowy, tylko ekstraklasowy zawodnik ”.

– Teraz, mimo kiepskiego początku całej drużyny, ile razy zamierza Pan trafić do siatki?

– Bardziej myślę o tym, żebyśmy w końcu dobrze zaczęli grać jako zespół. Trzeba wrócić do tego, co było w pierwszej lidze, kiedy strzelaliśmy dużo bramek, byliśmy mocni. Jeśli tak się stanie, reszta sama się wyklaruje.

– Po euforii związanej z awansem, głowy mogliście nosić wysoko. Dziś jest odwrotnie?

– Na pewno jesteśmy zawiedzeni, że tak słabo wystartowaliśmy, został na nas wylany kubeł zimnej wody. Teraz jednak jako gospodarze zagramy dwa mecze w Mielcu. Co prawda to nie nasz stadion, ale ostatnio dużo jeździliśmy po całej Polsce, co było wyczerpujące. Myślę, że oba te najbliższe spotkania mogą być przełomowe.