Felieton Grzegorza Tabasza. Sunące klucze żurawi

FLESZ - Impulsem w elektrośmieci

Już kilka razy wypatrzyłem sunące po niebie wielkie ptaki. Słyszałem donośne trąbienie. Wokół mnie nikt na żurawie nie zwracał uwagi. Zabiegany, zapatrzony w ekrany smartfonów tłum. Wypisz, wymaluj współczesna wersja słynnego „Pejzażu z upadkiem Ikara” Petera Bruegela. Tam byli zajęci sobą rolnicy, żeglarze, paterze.

I garść piór unoszonych falami morza w miejscu, gdzie Ikar zakończył swój lot. We właściwej chwili i właściwym miejscu podniosłem głowę. Ot i całe szczęście. Dziś o żurawiu. Tajemniczy ptak. Oczko w głowie miłośników ptaków. Zarówno amatorów jak i zawodowych ornitologów. Duży ptak znacznie większy od bociana. Prawie dwa i pół metra rozpiętości skrzydeł.

Blisko sześć kilogramów wagi. Z takimi rozmiarami ciała mają niewielu wrogów naturalnych. Do tego chronią się na niedostępnych mokradłach. Krótki oszczepowaty dziób budzi respekt, zaś szare ubarwienie to świetny strój maskujący. Głowę zdobi czerwona czapeczka i coś w rodzaju czarno białego krawata na szyi. Plus fantastyczny tren z piór na ogonie, który wyglądają niczym sztywna, trefniona peruka siedemnastowiecznego eleganta. Teraz coś o głosach.

Dzięki specjalnej budowie tchawicy, która dział jak pudło rezonansowe wydają donośne dźwięki nazywane trafnie klangorem. Przypominają odgłos trąbki czy może raczej solidnej waltorni. Słychać je z odległości kilku kilometrów. Teraz, gdy lecą na południe. Patrzcie na niebo, może wypatrzycie sunące klucze żurawi.