Fikcja

Roczne pobory prezesa Klesyka równe są stuletnim zarobkom przeciętnego Polaka; kasjerka na śmieciówce musiałaby tyrać przez ponad 420 lat. Oczywiście, nie ma sensu porównywać apanaży wytrawnego menedżera i szarego robotnika lub gryzipiórka. Ale już porównania z pensjami władzy RP są zasadne.

Pod presją opinii publicznej Donald Tusk kazał zamrozić płace w administracji. Trwa to ósmy rok. Chcąc zatrzymać fachowców, urzędy stosują masę sztuczek; najczęściej daje się ekspertom (lub swojakom) miejsca w radach nadzorczych publicznych spółek. Urzędników wyższego, ale nie najwyższego szczebla nie obowiązują też liczne ograniczenia, które ekspremier nałożył na tzw. „erkę” (np. zakaz trzynastek).

Efekt? Wielu dyrektorów w ministerstwach zarabia dziś więcej od ministrów. Szef olbrzymiego resortu, podejmujący decyzje kluczowe dla 38 milionów Polaków, dostaje miesięcznie tyle, co szefowie PZU, Orlenu, PKO BP, KGHM, PGNiG bądź Tauronu w jeden dzień. Na marginesie: w wymienionych firmach zarobki pracowników są raczej polskie, tylko apanaże zarządów zachodnioeuropejskie.

W spółkach Skarbu Państwa obowiązuje wprawdzie ustawa kominowa, ale tylko tam, gdzie państwo ma ponad połowę udziałów. Maksymalne wynagrodzenie w takiej spółce może dziś wynieść 24 tys. zł miesięcznie. To dużo więcej niż otrzymuje prezydent RP, ale uchodzi wśród menedżerów za kwotę śmieszną – dlatego ustawa kominowa jest notorycznie obchodzona. Przeważnie menedżer zasiada w radach nadzorczych paru spółek-córek i dorabia miliony. Żyjemy zatem w kraju fikcji.

Bronisław Komorowski zarabia cztery razy mniej niż Władimir Putin i Angela Merkel, pięć razy mniej niż Francois Hollande, sześć razy mniej niż Barack Obama i siedem razy mniej niż dziś Donald Tusk. To jakoś oddaje proporcje krajowych zarobków – i odpowiedzialności.

Czy jest tak w przypadku PZU, Orlenu, PKO BP, KGHM, PGNiG bądź Tauronu i mniejszych firm? Oto pytanie.