Filharmonia – czyli tu demokracja nie pomoże

W Filharmonii Krakowskiej do ruiny daleko, a nawet od jakiegoś czasu słychać, że orkiestra gra coraz lepiej, a melomani coraz chętniej przychodzą na koncerty. I to jest wartość nadrzędna. Teraz wystawiona na próbę. Czy tego konfliktu można było uniknąć?

Czytaj także: Ostry spór pod batutą dwóch dyrektorów [WIDEO] >>

Podskórnie czuło się go od dawna. Wczorajszy spór uwypuklił go na tyle, że już istoty sprawy przemilczeć się nie dało – że nie do utrzymania jest sytuacja, w której dyrektor artystyczny de iure nim nie jest, co mu doskwiera. W tle bez wątpienia są ambicje obu panów i niejasno rozdzielone kompetencje.

Z jednej strony zrozumiała jest postawa dyrektora naczelnego, który jednoosobowo odpowiada za kształt artystyczny i finanse instytucji, zatem chce sam określać warunki pracy innych. Z drugiej – zaproszony przez tegoż naczelnego do współpracy młody, zdolny, ambitny dyrygent, widząc efekty swej pracy i znajdując zrozumienie wśród zespołów artystycznych, chciałby mieć władzy jak najwięcej; może nawet widziałby się w roli dyrektora naczelnego i artystycznego.

A w tle związki zawodowe, które nie pierwszy raz w tej instytucji prowadzą swą politykę, podburzają liderów; ot, bunt piątych pulpitów. A porozumieć się muszą dwaj dyrektorzy. Sami. Tu demokracja na nic. Czy to możliwe? Nie wiem.

Ale wiem jedno: albo szybko powinni osiągnąć porozumienie, precyzyjnie wytyczając nie tylko swoje kompetencje, ale przede wszystkim wspólną wizję działania, albo się rozstać. W przeciwnym razie stan napięcia zacznie rzutować na kształt artystyczny.

Jest jeszcze organizator, czyli władze Małopolski, którym Filharmonia podlega. Czy będzie partnerem na tyle roztropnym, by sprawić, że ambicje nie będą destabilizować sytuacji w instytucji, która powinna grać równym dźwiękiem?