Gdy pękają płyty

W ewentualnych sporach opinia fachowców jest niepodważalna

Kto

zakończył montaż płyt suchego tynku, ma teraz czas, aby sprawdzić, czy wszystkie prace wykonano prawidłowo. Każda rysa na gipsie oznacza wadę montażu. Nie należy wierzyć tym, którzy mówią, że "musi pękać".
   Trzy główne przyczyny pękania ścian mocowanych na ruszcie to: złe lub zbyt rzadko rozstawione profile, niezgodne z instrukcją zastosowanie systemowych rozwiązań oraz naprężenia wynikające z niewłaściwego montażu. W przypadku ścian mocowanych na plackach, główne przyczyny ich pękania to: zbyt mało placków lub kołków oraz praca ściany. Natomiast sufity mocowane na ruszcie najczęściej pękają z powodu źle zamocowanych lub zbyt rzadko rozstawionych profili albo wadliwie wykonanych połączeń płyt.
   Nowe regulacje prawne pozwalają inwestorowi dochodzić swoich praw, a na wykonawcę nakładają obowiązek poprawienia niedoróbek w ramach rękojmi. Internauci wiedzą, jak sobie radzić - fotografują pęknięcia i wysyłają pliki na pocztę poradnikową stron producentów systemów. Opinia fachowców jest w ewentualnych sporach praktycznie niepodważalna, choć czasem trzeba zdemontować kawałek płyty. Kłopotów uniknie ten, kto z aparatem fotograficznym udokumentuje prace montażowe na etapie założonego rusztu, a przed przymocowaniem płyt.
   A oto podstawowe zasady montażu profili, których znajomość jest niezbędna inwestorowi samodzielnie dokonującemu odbioru prac.
   Ruszt stalowy składa się z giętych profili z ocynkowanej blachy stalowej o grubości 0,6 mm. W skład systemu wchodzą profile typu U, C i UA. Profile typu U mocuje się poziomo do stropu i podłogi. Do wykonania słupków używa się pionowych profili typu C. Podczas montażu rusztu wstawia się je między profile typu U, przy czym elementów nie łączy się między sobą. Ościeżnicowy profil typu UA służy do dodatkowego usztywnienia ościeżnic otworów drzwiowych w ściankach działowych. Stosuje się go, gdy drzwi ważą więcej niż 25 kg, są szersze niż 90 cm lub wysokość pomieszczenia przekracza 2,6 m. W pozostałych przypadkach wystarczy profil typu C ustawiony przy ościeżnicy.
   Profile typu U mocuje się poziomo do podłogi i sufitu za pomocą łączników, których rodzaj zależy od rodzaju podłoża. Skrajne profile typu C mocuje się do istniejących ścian.
   Do mocowania profili stalowych do betonu (stropów żelbetowych płytowych lub belek stropów gęstożebrowych) należy używać kołków rozporowych lub wstrzeliwanych: 6/40, 6/60, 6/80/, 8/80, 8/100, 8/120. Do podłoża z cegły, pustaków, cegły dziurawki profile trzeba zamocować kołkami rozporowymi: 8/100, 8/120, 8/140. Do drewna (np. belek stropu drewnianego) można profile przybijać gwoździami, ale lepsze są wkręty do drewna.
   Rozstaw punktów mocowania profili poziomych typu U do podłogi i sufitu nie powinien przekraczać 100 cm, a skrajne profile C muszą być mocowane do ścian przynajmniej w trzech punktach.
   Płyty mocuje się do rusztu stalowego uniwersalnymi wkrętami lub blachowkrętami samonawiercającymi o wymiarach: 3,5/25, 3,5/35, 3,5/45, 3,5/55, 4,2/70. Rozstaw punktów mocowania nie powinien przekraczać 25 cm. Długość łączników zależy od grubości płyty i wymaganej głębokości zakotwienia w konstrukcji rusztu stalowego. Dla blachowkrętów głębokość zakotwienia nie może być mniejsza niż 10 mm. Wkręty umieszczamy prostopadle do płaszczyzny płyty i wpuszczamy tylko na taką głębokość, aby główka nie spowodowała uszkodzenia kartonu. Elementy mocujące mają być odsunięte od krawędzi płyt najwyżej o 10 mm w przypadku krawędzi osłoniętych kartonem i o 15 mm w przypadku nieosłoniętych.
   Niektórzy producenci dopuszczają przyklejanie płyt do słupków rusztu systemowym klejem gipsowym, ale należy pamiętać, że nie wolno w ten sposób przyklejać płyt do pochyłych lub poziomych elementów konstrukcyjnych (stropy, dachy).
    (BN)