Ikona patrona

Marcin Wolski: SPRAWKI Z WARSZAWKI

Krzyżowanie się np. Emilii Plater z Hożą nasuwa podejrzane skojarzenia, choć z pewnością dzieci z tego nie będzie. "Józef Poniatowski" to moim zdaniem kiepska nazwa dla statku, książę - jak wiadomo - utonął. Jeszcze gorzej czułbym się, mieszkając na skrzyżowaniu Dziewicy Orleańskiej i Casanowy czy Piłsudskiego i Dmowskiego. Niechętnie jeździłbym ekspresem James Dean czy Bogumił Kobiela, którzy - jak wiadomo - zginęli w katastrofach, lub jadł w restauracji "Królowa Bona" (otruta przez podłego sekretarza Papcodę). Uważam również, że znakomity helikopter Sikorsky ma szczęście, że kończy się na "y", z polską końcówką kojarzyłby mi się z katastrofą gibraltarską

Ale może jestem zwyczajnie przewrażliwiony, przecież tak wielowiekowa instytucja jak Kościół, akceptuje kult świętych i ich specjalizacje w wypraszaniu łask dla ludu Bożego na dość ciekawych zasadach.

Do wyjątków należy przecież św. Florian, patron strażaków, który również w imperium rzymskim zajmował się gaszeniem pożarów. Podobnie mój patron, św. Marcin, który podzielił się płaszczem z żebrakiem i został patronem krawców i kapeluszników.

Przeważnie jednak patronat jest co najmniej zaskakujący - obdarty ze skóry św. Bartłomiej jest patronem garbarzy, święta Barbara, świętobliwa dziewica, ścięta mieczem, została patronką dobrej śmierci, święta Łucja, autorka samooślepienia, ma w szczególnej opiece ociemniałych i co fascynujące - pisarzy. W tej sytuacji patronat zamęczonego na rozżarzonym ruszcie św. Wawrzyńca dla piekarzy i - jak myślę - miłośników grillowania jest co najmniej oczywisty.

Stąd tylko krok do refleksji, że może rzeczywiście generał w ciemnych okularach jest świetnym patronem Wolnej Polski, choć na razie jeszcze nie dojrzeliśmy, aby żłobkom i przedszkolom dawać imię Króla Heroda.