Izolacja na różne sposoby

Energooszczędność jest podstawową zasadą projektowania nowych budynków, jest też celem licznych modernizacji. W mniejszym zużyciu energii pomaga odpowiednio wykonana izolacja termiczna. Warstwę chroniącą przed nadmierną utratą ciepła układa się na ścianach zewnętrznych, stropach i dachach. Do jej wykonania stosuje się styropian, wełnę mineralną, wełnę szklaną, ekofiber oraz płyty pilśniowe. Materiały te, dostępne są w wielu postaciach i odmianach. Ta różnorodność pozwala na układanie ich w nawet najbardziej niedostępnych miejscach konstrukcji.
 Obecnie, najczęściej stosowanym materiałem termoizolacyjnym jest styropian. Charakteryzuje się on dobrymi właściwościami izolacyjnymi i jest stosunkowo niedrogi. Jest dostępny w postaci płyt styropianowych w trzech odmianach: M 15, M 20 i M 30. Symbol ten opisuje twardość styropianu. Sama liczba oznacza maksymalną gęstość podaną w kg/m sześć. Płyty mają wymiary 100x50 cm i zwykle są pakowane w paczki 0,3 m sześć. Niektórzy producenci oferują styropian w płytach 150x120 cm. Grubość płyt waha się w granicach od 2 do 20 cm. Ich krawędzie mogą być gładkie lub specjalnie wyprofilowane, umożliwiające łączenie na zakład lub na wpust i pióro. Styropian jest materiałem sztywnym, trudno dopasowującym się do nierównych powierzchni, ale dobrze zachowuje się tam, gdzie wymagana jest sztywność. Dlatego stosuje się go jako ocieplenie ścian zewnętrznych i połaci dachowych.
 Na rynku dostępne są również płyty styropianowe laminowane papą lub termoizolacyjne płyty dachowe, używane pod pokrycie z dachówek. Płyty laminowane wykonuje się ze styropianu samogasnącego grubości od 4 do 20 cm. Do ich górnej powierzchni przykleja się na lepiku asfaltowym papę podkładową. Podobnie jak zwykłe płyty, mogą one mieć gładkie lub profilowane krawędzie. Przeznaczone są do izolacji dachów i stropodachów, których nachylenie przekracza 20 proc. Termoizolacyjne płyty dachowe również produkowane są ze styropianu samogasnącego. Na ich zewnętrznej stronie znajdują się specjalnie uformowane karby, pełniące funkcję łat. Do nich zaczepiane są dachówki. Ponadto, płyty wyposażone są w kanały odprowadzające wykroploną wodę i zapewniające wietrzenie przestrzeni pod dachówkami. Przybija się je bezpośrednio do drewnianych łat przesuwając sąsiednie rzędy o połowę szerokości.
 Drugim, równie często stosowanym materiałem termoizolacyjnym, jest wełna mineralna. Podobnie jak styropian dostępna jest pod wieloma postaciami. Najpopularniejsze jednak są płyty i maty wełniane. Płyty mają wymiary 50, 100 cm i grubości wahające się od 4 do 10 cm. Mogą mieć różną gęstość, sztywność oraz przewodność cieplną. Płytami o gęstości do 60 kg/m sześć. izoluje się poddasza, stropodachy wentylowane, drewniane stropy belkowe i podwieszane sufity. Ściany zewnętrzne ociepla się płytami o gęstości od 70 do 100 kg/m sześć., a płyty twarde, o gęstości powyżej 110 kg/m sześć. przeznaczone są do izolowania stropów. Maty z wełny mineralnej nie są tak sztywne jak płyty. Dają się łatwo formować, dzięki temu dopasowują się nawet do bardzo skomplikowanych kształtów konstrukcji. Nadają się do ocieplania zarówno powierzchni płaskich, jak i cylindrycznych. Produkowane są na różnych osnowach i o różnej gęstości. Standardowe wymiary mat to: grubość od 3 do 10 cm, szerokość 60 cm lub 1m i długość od 2 do 6 m. Maty mogą być lamelowe na folii aluminiowej lub wykonane na osnowie z siatki drucianej.
 Kolejnym materiałem termoizolacyjnym, zyskującym coraz większą popularność w budownictwie jednorodzinnym, jest wełna szklana. Nowoczesne wyroby wykonane na jej bazie są sprężyste, wodoodporne, niepalne i nie kłują. Są dostępne w postaci płyt, mat i granulatu. Najlżejsze są maty, ich gęstość nie przekracza 26 kg/m sześć. Stosuje się je do izolowania konstrukcji szkieletowych, poddaszy, dachów oraz do docieplania ścian zewnętrznych pod okładziny elewacyjne. Maty dostępne są w rolkach szerokości od 50 do 120 cm. Jeżeli chodzi o płyty z wełny szklanej, to najczęściej używa się ich do wykonywania warstwy izolacyjnej w ścianach trójwarstwowych. Półtwarde, nielaminowane lub laminowane papierem bądź welonem szklanym, płyty można układać na ścianach zewnętrznych, wykonując izolację termiczną pod panele elewacyjne. Izolację tę można wykonać także z bardzo twardych płyt o gęstości ponad 125 kg/m sześć. Wówczas będzie ona chroniła nie tylko przed utratą ciepła, ale także przed wiatrem. Trudno dostępne miejsca oraz stropodachy i poddasza nieużytkowe najlepiej izolować granulatem.
 Dużym zainteresowaniem cieszy się ekofiber. Ma on postać luźnych celulozowych włókien, które są wdmuchiwane lub natryskiwane. Jest produkowany z makulatury lub z impregnatu z soli boru chroniącego materiał przed butwieniem. Z ekofibru łatwo i efektywnie ociepla się konstrukcje o skomplikowanych kształtach. Materiał ten, dokładniej i szczelniej wypełnia konstrukcję niż arkusze czy maty. Izolacja cieplna z ekofibru może być wykonywana w dwojaki sposób, metodą suchą lub mokrą. W metodzie suchej ekofiber jest mieszany z powietrzem i wdmuchiwany w przestrzeń między elementy konstrukcji. W metodzie mokrej na izolowaną powierzchnię natryskuje się zwilżone wodą lub wodą z klejem włóka ekofibru.
 Dobre właściwości termiczne posiadają również płyty pilśniowe produkowane z włókna drzewnego. Do wykonania izolacji cieplnej domu, najlepiej nadają się płyty porowate o małej gęstości, które dostępne są w grubościach od 2 do 10 cm. Posiadają specjalnie wyprofilowane krawędzie, umożliwiające łączenie ich na wpust i pióro. Można nimi izolować ściany, dachy, a także stropy. W miejscach o podwyższonej wilgotności należy stosować płyty odporne na zagrzybienie. Są one impregnowane specjalnymi preparatami zwiększającymi ich odporność na działanie grzybów rozkładających celulozę.

 Aby izolacja termiczna odpowiednio spełniała swoje zadanie, musi być zabezpieczona przed zawilgoceniem parą wodną. Jest to bardzo ważne, gdyż zawilgocone ściany i dachy przemarzają i szybko ulegają zniszczeniu. Aby temu zapobiec, wykonuje się paroizolację. W ścianach warstwowych oddziela się nią wełnę mineralną lub szklaną od wnętrza domu. W domach o szkielecie drewnianym i stalowym jest niezbędnym elementem ocieplenia ścian, stropów, poddaszy i dachów. Paroizolację umieszcza się również w ocieplanych dachach w domach murowanych z użytkowym poddaszem.
 Folie, z których wykonuje się paroizolację, różnią się między sobą wyglądem i budową. Mogą być jedno- lub kilkuwarstwowe. Do ich produkcji najczęściej używany jest polietylen. W foliach kilkuwarstwowych czasami zastępuje się go impregnowanym papierem. Na rynku dostępne są przezroczyste folie niezbrojne, folie wzmacniane plecionką z polietylenu wysokiej gęstości, folie z warstwą aluminiową lub z włókniną celulozowo-wiskozową. Są to folie różnej grubości. Mieszczą się w granicach od 0,12 do 1,2 mm.

 W budynkach o konstrukcji szkieletowej drewnianej lub stalowej niezbędna jest wiatroizolacja. Jest ona barierą dla wiatru, deszczu i wilgoci. Chroni ściany zewnętrzne przed przewiewaniem i wnikaniem wilgoci do wnętrza domu. Jednocześnie przepuszcza na zewnątrz parę wodną gromadzącą się w pomieszczeniach. W budynkach, w których izolacja termiczna jest wykonana z wełny mineralnej lub szklanej, wiatroizolację układa się na płytach poszycia przybitych do drewnianej konstrukcji szkieletu. Gdy elewację szkieletowego domu drewnianego wykańcza się tynkiem układanym na styropianie, również trzeba pamiętać o wiatroizolacji. Wówczas między styropianem a pokrytym wiatroizolacją poszyciem należy zostawić szczelinę wentylacyjną.
 Do wykonania wiatroizolacji stosuje się zazwyczaj włókniny polipropylenowe, polietylenowe lub folie produkowane z polyolefinu. Materiały te są bardzo mocne i trudne do uszkodzenia. Zachowują swoje właściwości zarówno w bardzo niskich (-30 st. C), jak i wysokich temperaturach (+80 st. C). Dostępne są w arkuszach o szerokości 1,5 lub 2,8 m, długości 50 lub 100 m i grubości od 0,2 do 0,5 mm. Aby łatwiej je było transportować, arkusze zwijane są w rolki. Kupując folię, z której wykonana będzie wiatroizolacja, powinniśmy zwrócić uwagę na jej paroprzepuszczalność, czyli zdolność do przepuszczania pary wodnej. Cecha ta jest mierzona w gramach na metr kwadratowy folii w ciągu doby. Należy pamiętać, że folie wiatroizolacyjne mają inną paroprzepuszczalność w każdą stronę. Zazwyczaj w jedną z nich jest to duża paroprzepuszczalność, a w drugą niewielka. Dlatego ważne jest, by folia była odpowiednio ułożona. Tylko wtedy, będzie prawidłowo spełniała swoje zadanie.
Magdalena Krasny