Kariera nie taka cudowna

Magdalena Miecznicka, "Cudowna kariera Magdy M.", Wydawnictwo Literackie, Kraków 2009.

Tytuł książki to przewrotne nawiązanie do popularnego serialu telewizyjnego. Podobnie bowiem jak i na małym ekranie, tak i na kartach powieści akcja toczy się wokół przygód młodej kobiety żyjącej we współczesnej Polsce; kobiety robiącej karierę zawodową, ale równocześnie cierpiącej na niedostatek emocji. Ale na tych zbieżnościach kończą się zasadnicze podobieństwa. Miecznicka w swojej książce bowiem - w przeciwieństwie do filmu - nie portretuje, ale przede wszystkim skłania do refleksji; nie odtwarza, ale prowokuje do zadawania pytań. I to pytań o sens egzystencji.
Podzielona - niczym starożytna tragedia antyczna - na akty (nazwane tutaj "Próbami") rzecz nieuchronnie zmierza ku finałowi, który nie pozostawia złudzeń. Zanim jednak do tego dojdzie, tytułowa bohaterka, odczuwając permanentną pustkę w życiu, próbuje sobie radzić pracą. Udaje jej się to zresztą spektakularnie. Gorzej ze związkami, które do niczego nie prowadzą.
Świat nowych podniet, błyskotliwych karier, a także fasadowych romansów okazuje się prędko ucieczką przed samą sobą. Nadmiernie skuszona nowymi możliwościami lat 90. i nowego tysiąclecia bohaterka musi ponieść klęskę.
Proza Miecznickiej - wrażliwa społecznie, ale też i nieobojętna na uniwersalne sprawy - to przykład tego, jak twórczo można wykorzystać współczesność. Rodzący się na oczach bohaterów nowy rynek, korporacje, zachodnie schematy kariery prowokują do zadania pytań o faktyczną wartość przemian ostatniego dwudziestolecia. W ten sposób "Cudowną karierę Magdy M." można zestawiać na przykład z książkami innego polskiego prozaika, Dawida Bieńkowskiego i jego "Nic" czy "Biało-czerwonym".
Debiutanckie wydawnictwo Magdaleny Miecznickiej zadaje także kłam powszechnemu przekonaniu, jakoby krytykami zostawali ci, którzy sami nie potrafią nic przyzwoitego literacko stworzyć.
Marcin Wilk