Dołączył tym samym do panteonu wielkich autorów polskiego kina, takich jak Wojciech Jerzy Has i Grzegorz Królikiewicz. Filmem zajął się na fali ogólnego buntu pisarzy, którzy postanowili w szarej rzeczywistości PRL-u zacząć robić filmy, czując się do tego predestynowani.
Konwicki sprawdził się na tym polu doskonale. Jego wielkość potwierdza współczesna recepcja dzieł, które stworzył. Filmy, choćby takie jak "Matka Joanna od Aniołów", "Salto" czy "Jak daleko stąd, jak blisko" nigdy się nie zestarzeją.
W czym tkwi sekret ich nieśmiertelności? Meandryczne, nastrojowe, bardzo często nielinearne - stały się ekwiwalentem literatury. Najbardziej cenię Konwickiego za "Jak daleko stąd, jak blisko", w którym stworzył przejmującą opowieść o śmierci i relacji świata rzeczywistego ze światem duchów.
Ważna pozostanie dla mnie także "Dolina Issy", w której - choć ekranizacja nie spodobała się Czesławowi Miłoszowi - doskonale uchwycił nastrój tęsknoty za dzieciństwem. Cenię go także za odwagę i próbę podjęcia wyzwania przełożenia na język filmu "Dziadów" Adama Mickiewicza w "Lawie".
Kiedy dowiedziałem się o śmierci Tadeusza Konwickiego, przed oczami stanęły mi ujęcia z pewnego filmu dokumentalnego, w którym pisarz, reżyser i scenarzysta w jednym występuje wraz z Gustawem Holoubkiem. Obaj Panowie, już w sile wieku, spacerują i rozmawiają. Fascynujący widok prawdziwych artystów. Dziś już takich rozmów nie ma.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
