Major Stanisław Szuro – Żołnierz Niezłomny, weteran września 1939, pedagog – skończył 100 lat

FLESZ - Powrót do pracy zdalnej

100. urodziny majora Wojska Polskiego, nauczyciela historii, więźnia obozów hitlerowskich i komunistycznych, były okazją do uhonorowania jubilata wieloma wyróżnieniami. Stanisław Szuro otrzymał m.in.: list gratulacyjny od Prezydenta RP oraz medal Pro Bono Poloniae, przyznawany przez Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych za zasługi w upowszechnianiu wiedzy o historii walk niepodległościowych oraz krzewienie postaw patriotycznych, a także szablę pamiątkową i replikę ryngrafu konfederatów Barskich z wizerunkiem Matki Bożej.

Federacja Bractw Kurkowych wyróżniła 100-latka krzyżem komandorskim orderu św. Kazimierza Królewicza oraz tytułem honorowego generała. Od burmistrza Wieliczki Artura Kozioła major Szuro otrzymał Odznakę Honorową Królewskiego Górniczego Wolnego Miasta Wieliczka.

- Dostojny Jubilat związany jest z naszym miastem przez żonę Danutę z domu Gelles, wieliczankę. Mieszkali przez wiele lat przy ul. Kościuszki wraz z dwoma synami. Warto wspomnieć, że Stanisław Szuro przez ponad 20 lat był nauczycielem historii w wielickim Niższym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów – podaje Urząd Miasta w Wieliczce.

Stanisław Szuro ps. „Zamorski”, „Kruk” - urodził się w 19 października 1920 roku w Krakowie. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku na Wileńszczyźnie, został internowany przez władze litewskie w obozie w Birsztanach. Po powrocie do Krakowa wstąpił w szeregi Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Zajmował się m.in. drukowaniem i kolportażem prasy podziemnej.

Aresztowany przez Niemców, trafił do więzienia Montelupich w Krakowie, a następnie – od jesieni 1942 roku – do różnych obozów, m.in.: Sachsenhausen, Bergen-Belsen, Barth. Wiosną 1945 roku, podczas ewakuacji obozu, udało mu się uciec. Kilka miesięcy później wrócił do Polski i Krakowa.

W marcu 1946 roku włączył się działalność podziemia antykomunistycznego. Pracował aktywnie w Lidze Walki z Bolszewizmem, oddziale zbrojnym Narodowej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1946 roku został aresztowany, po krótkim procesie skazano go na karę śmierci. W marcu 1947 roku, na mocy amnestii, złagodzono wyrok do 15 lat. Przebywał m.in. w więzieniach w Rawiczu i Wronkach. Zwolniono go warunkowo w lipcu 1956 roku, w ramach odwilży.

Po wyjściu na wolność ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracował m.in. w Technikum Łączności, Niższym Seminarium oo. Reformatów w Wieliczce i Liceum Zakonu Pijarów. Ożenił się z Danutą Gelles i zamieszkał w Wieliczce; ma dwóch synów, doczekał się pięciorga wnuków i siedmiorga prawnuków.

22 lutego 1994 roku został zrehabilitowany. Był prezesem Oddziału Krakowskiego Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (w 2008 roku), otrzymał też medal Pro Patria (w 2018 roku).

Major Szuro jest znany także jako świadek historii. Uczestniczy w spotkaniach z młodzieżą w Krakowie i Wieliczce, wygłasza prelekcje na różne tematy historyczne, najczęściej o polskich konfliktach zbrojnych w XIX i XX wieku. Jego wykłady – m.in. cykl „Opowiadanie o wojnie” oraz prezentacje o Powstaniu Warszawskim czy powstaniu państwa polskiego w 1918 roku - cieszą się popularnością również w serwisie YouTube.

Niezwykłe życie majora Szuro opisał jego syn Jan w książce „I tak będę żył. Rozmowy z tatą Stanisławem Szuro, wiecznym optymistą, żołnierzem niezłomnym" wydanej w 2018 roku przez krakowskie Wydawnictwo Miles.