Marginesy sztuki

Przedstawia ona kilkunastoletni okres życia Jerzego Nowosielskiego, jednego z najbardziej znanych w Polsce artystów powojennych. Kojarzony jest ze swoimi „świeckimi ikonami”, zderzaniem sacrum i profanum.

Okres ciekawy, bo związany z jego pobytem w Łodzi, mieście pełnym „brzydoty i cherlawej architektury” – jak sam mówił. Parał się tam rozmaitymi zajęciami: był grafikiem, recenzentem, tłumaczem. Teatr Lalek „Pinokio” pewnie był ciekawą odskocznią od prozy codzienności.

Widać na tej wystawie, jak pracowała wyobraźnia artysty. Projekty lalek czy zaprezentowana scenografia do spektaklu „Krzesiwo” na motywach baśni Andersena zdradzają ulubione estetyczne formuły Nowosielskiego. W twarzach lalek (prezentowane są nie tylko jako projekty, ale i gotowe już obiekty) zobaczymy wysmuklone twarze znane z jego najsłynniejszych portretów, choćby cyklu „Pływaczki”.

Z kolei w scenografii przedstawiającej miejskie zabudowania i mury dostrzeżemy motywy z jego geometrycznych obrazów. A jeśli dodać do tego, że twórcą muzyki do spektaklu był niejaki Krzysztof Penderecki, dziś najbardziej znany twórca muzyki współczesnej znad Wisły, to widać, jakiej klasy artyści pracowali w tamtych czasach na rzecz „kultury dla dzieci”.

To wystawa z gatunku artarcheologii: przegrzebywania twórczości znanych artystów, odsłaniania mniej znanych aspektów ich sztuki, pokazywania ich dzieł w nieoczywistych kontekstach. To trend obserwowany w wielu galeriach, będący refleksem mody na vintage, przeszłość. Widać to zresztą było już wcześniej u Starmachów, gdy prezentowano stare kolaże Mariana Warzechy.