Muzyczne ukojenie

Chociaż Adam Nowak i jego koledzy są reprezentantami pokolenia, które jako pierwsze odkryło w Polsce siłę rocka, to kiedy w 1990 roku założyli oni grupę Raz Dwa Trzy, jej piosenki miały jednak akustyczny charakter. Wypełniała je jednak niemal punkowa energia, a muzykom od początku towarzyszyła skłonność do artystycznej prowokacji.

– Przyjechaliśmy na Studencki Festiwal Piosenki, ale nie chcieliśmy być kojarzeni z mundurkiem obowiązującym w poezji śpiewanej: sweter lub flanela były dla nas wyrazem braku pomysłu na sceniczny image i braku szacunku dla odbiorcy. Z drugiej strony gardziliśmy estradowym efekciarstwem. Musieliśmy więc znaleźć najprostsze rozwiązanie. Okazało się nim przykrycie zwykłych krzeseł dużą, czarną płachtą oraz rezygnacja z niektórych elementów ubioru. I ten minimalizm wystarczył, by zwrócić na siebie uwagę – wspomina Nowak.

Ten surowy image i egzystencjalna postawa szybko stały się wyznacznikiem twórczości zespołu, który z płyty na płytę zdobywał coraz większe uznanie wśród krytyków i popularność wśród słuchaczy. Potwierdzeniem klasy Raz Dwa Trzy stały się opublikowane w ubiegłej dekadzie dwie płyty z utworami klasyków polskiej piosenki literackiej – Agnieszki Osieckiej i Wojciecha Młynarskiego.

– Na artyście ciąży rodzaj specyficznej odpowiedzialności za intelektualną wycieczkę, którą proponuje odbiorcy. Kto zdaje sobie jednak z tego sprawę, ta odpowiedzialność nie jest dla niego uciążliwa. Jest darem. Honorem i wyróżnieniem – podkreśla Nowak.

Z perspektywy czasu najwybitniejszym osiągnięciem Raz Dwa Trzy wydaje się być album „Trudno nie wierzyć w nic”. Grupie udało się na nim dokonać finezyjnej syntezy mądrych i głębokich tekstów z melodyjną i szlachetną muzyką.

– Jeśli potrafimy w pełni zaufać Bogu, oddać się Jego woli i jak nazywał to Mistrz Eckhart, przylgnąć do niego, to rzeczywiście następuje rodzaj ukojenia – dla każdego na jego miarę. – podkreśla Nowak.