Myślenice. Zmarł dr Emil Biela, poeta i prozaik. Pogrzeb odbędzie się w środę (21 kwietnia)

FLESZ - Pandemiczna matura. Uczniowie czują strach

Urodził się w Myślenicach w 1939 roku. Był autorem kilkudziesięciu książek. Pisanie było jego pracą i pasją, ale pasjonowało go także malowanie, którym zajmował się amatorsko w wolnych chwilach.

Z Zarabia, gdzie stoi jego dom i gdzie mieszkał, do centrum Myślenic docierał najczęściej na rowerze. Jego sylwetka na jednośladzie była przez wielu rozpoznawana z daleka. Także przez jego uczniów. Jeden z nich Robert Kasprzycki, w swoim wpisie poświęconym śp. dr Emilowi Bieli tak wspomina swojego nauczyciela: " Dwójce, do której uczęszczałem, świat dzielił się na Niego i resztę „gogów”.

W szkole przepracował ponad 30 lat, ale jak mówił szczerze, nie myślał zostać nauczycielem. Zdawał na dziennikarstwo i choć zdał to nie został przyjęty.
- Był rok 1956. Krwawił Poznań, potem Budapeszt. Aby nie siedzieć bezczynnie w domu, musiałem znaleźć jakąś szkołę. Pojechałem więc szukać jej do Krakowa. Będąc w budynku Politechniki Krakowskiej, natknąłem się na ogłoszenie informujące o dodatkowych egzaminach na kierunek filologia polska w Studium Nauczycielskim. Idąc tropem ogłoszenia, dałem początek mojej karierze nauczycielskiej.
Po ukończeniu Studium Nauczycielskiego zaczął pracę w szkolę. - Chcąc udowodnić i przekonać moich przełożonych, że nie przynależność partyjna świadczy o wartości człowieka, lecz zgoła odmienne atuty, podjąłem naukę na studiach zaocznych. Najpierw udało mi się uzyskać tytuł magistra, potem szczęśliwie przeprowadzić przewód doktorski.

O swojej pracy mówił też tak, z dowcipem.
- Sukcesy? Niech mówią o nich inni. Ci, dla których poświęciłem najlepsze lata swojego życia. Jeśli ktoś uważa, że przesadzam używając słowa "poświęciłem" pod adresem swojego nauczycielstwa musi wiedzieć, że poza trudem intelektualnym, jaki każdy nauczyciel musi włożyć w swoją pracę, ja dokładałem do niego także wysiłek... fizyczny. Dojeżdżałem bowiem do swojej pierwszej szkoły w Głogoczowie na rowerze. Takie postępowanie dyktowała mi wtedy moja młodość. Kiedy jednak parę razy pojawiłem się w klasie mokry niczym płanetnik, podjąłem decyzję o rezygnacji z kolarskich wyczynów.

W 2006 roku został laureatem nagrody starosty myślenickiego w dziedzinie kultury.
Dziękując za to wyróżnienie powiedział, że nagrody zobowiązują do udowodnienia, iż się na nie zasłużyło. Życzył sobie i pozostałym laureatom, aby ich twórczość zawsze pozostawała wolna i niepodległa, bo tylko to zagwarantować może jej wartość.

- Poprzez pisanie spełniam się przecież jako człowiek. To po mnie pozostanie - mawiał.
Oto drukowany w 2005 roku na naszych łamach fragment "Rapsodu o Apostole Orawy" poematu Emila Bieli, który zdobył Grand Prix XXVI Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego im. Piotra Borowego w Jabłonce.

„Idzie Piotr Borowy
z apostolskim słowem
orawskim polem
ziemskim niebem
życia i pracy
Chrystusowym śladem
Od wielu, wielu lat
by zmieniał się na lepsze
świat
niespiesznie idą za swoim apostołem
starzy i młodzi Orawiacy
tylna straż Bożego prawa
niespiesznie idą przez wiarę
i pamięć, bo droga przez życie
daleka.”