Na błękitne Pilsko

Tu nawet wrony kraczą inaczej

Pilsko nas zauroczyło. Może dlatego, że przyjechaliśmy tu - każdy z 10-osobowej ekipy - wprost z grudniowych, szarych miast, zmęczeni pracą i przytłoczeni bezśnieżną ni to zimą, ni to jesienią, głodni gór? - Tu nawet wrony kraczą inaczej - stwierdził Piotr, idąc przez rozświetlony słońcem las.

Na Halę Miziową docieramy około 2 godziny. Jesteśmy tuż pod kopułą szczytową Pilska. Ubieramy szybko kurtki. Wieje! Po raz pierwszy w całej okazałości kształty prezentuje nam Babia Góra. Postanawiamy nie rozsiadać się w schronisku, ale "z____rozpędu" dotrzeć na szczyt. Świerki znikają, zastępują je łany kosówki, szarpane wiatrem. Pojawiają się stwardniale płaty śniegu. Po 30 minutach stajemy na szczycie.
Pilsko wita nas wielkim błękitem. Z mgły sterczą w niebo zęby Tatr, wyłania się wyspa Gorców, czubki Małej Fatry i spowite w mgłę pasma Beskidów. A wszystko to prześwietlone słońcem. Co tu dużo mówić - każdy, kto dociera na szczyt, staje jak wmurowany. Wchłania przestrzeń, światło i góry. Tak, żeby wystarczyło na bure tygodnie w mieście.
Nasyceni widokami i przewiani - mimo goreteksów i polarów - wracamy żółtym szlakiem, który do złudzenia przypomina tatrzańskie, wąskie, kamieniste i strome ścieżki. W dole widzę już dach schroniska na Hali Miziowej.
\\\
Zawsze wchodząc do schroniska górskiego, wkraczamy w jego mikroklimat. Drewniane stoły, skrzypiąca podłoga, specyficzny zapach. Ktoś gra na gitarze, ktoś popija herbatę, grupa szykuje się na szlak.
Na Polanie Chochołowskiej zaserwują nam ryż z borówkami lub kaszę gryczaną na maśle. W schronisku ZHP na Głodówce kusić nas będzie widok z tarasu na Tatry oraz zapach naleśników. W Zbójnickiej Chacie pod Rohatką zjemy wyśmienite buchty, oglądając porozwieszane na ścianach fotografie tatrzańskie. Niejeden ma też pewnie swoje miejsce przy stole w schronisku nad Morskim Okiem. A klimatyczna Reinerova Chata w słowackich Tatrach Wysokich? Ciemne małe wnętrze, ogień trzaskający w piecu, grzane wino... Każde schronisko żyje swoim indywidualnym życiem, wszystkie mają jednak z sobą coś wspólnego - coś, co sprawia, że kanapka smakuje tu wyjątkowo, nie mówiąc już o gorącej herbacie z cytryną. I że przy tej herbacie chciałoby się długo siedzieć...
\\\
W schronisku na Hali Miziowej siedzieć za bardzo się nie chce. -To połączenie dworca PKS z_restauracją _- rzuca ktoś i ta uwaga wydaje się trafna. Jest tu czysto, schludnie, przestronnie i komfortowo, a bufet zaopatrzony jest bez zarzutu, jednak brak tu atmosfery, tak typowej dla górskiego schroniska. Może sprawia to podłoga wyłożona kaflami zamiast drewnem? A może hotelowy wystrój? Albo telewizor postawiony w jadalni?
Kończymy posiłek i wychodzimy na wiatr i wieczór. Choć jest dopiero po godz. 15, Babia Góra tonie już w różu i fiolecie zachodzącego słońca, a wysoko nad nią złoci się księżyc. Gdyby ktoś namalował ten pejzaż, powstałby pierwszorzędny kicz... Ale w rzeczywistości ten widok jest - tak po prostu i zwyczajnie - piękny.
Schodzimy, coraz uważniej patrząc pod nogi. Przydają się kijki. Zapalam czołówkę. Błoto zamarzło, miejscami pokryte jest lodem. Chwyta mróz. Przyjemny ból w mięśniach nóg. Rosnąca ochota na ciepłą kolację. I wspomnienie wielkiego błękitu. (AGN)
Fot. Agnieszka Szymaszek

**PILSKO

Pilsko (1557 m n.p.m.) położone jest w**Beskidzie Żywieckim. To drugi pod**względem wysokości szczyt Beskidów -**po**Babiej Górze. Występuje tu piętrowy, alpejski układ roślinności. To w**Beskidach ewenement -**układ reglowy występuje jeszcze tylko na**Babiej Górze.Wierzchołek kopuły szczytowej jest rozległy i**płaski. Przy**dobrej pogodzie stanowi znakomity punkt widokowy. Pilsko jest szczytem granicznym, większa część kopuły szczytowej położona**jest po**stronie słowackiej. Zimą Pilsko to jeden z**najbardziej atrakcyjnych ośrodków narciarskich w**Polsce.**