Na dopingu

A może inaczej – bomba już wybuchła, nieznana jest tylko skala zniszczeń. W sprawie wycieku wyników badań krwi czołowych lekkoatletów i płynących wraz z nim zarzutów o tuszowanie dopingu IAAF na razie nabrała wody w usta. „Dane zostały pozyskane nielegalnie i upubliczniono je bez naszej zgody” – to tyle, jeśli chodzi o jej oficjalne stanowisko w tej sprawie.

Po skandalu z Lance’em Armstrongiem już żadna afera dopingowa nie będzie wystarczająco szokująca, by kimkolwiek wstrząsnąć. No, może poza ludźmi ze Światowej Agencji Antydopingowej (WADA), bo znowu szykuje im się żmudne śledztwo. Sprawa jest jednak bardzo ciekawa, i to nie tylko dlatego że przewijają się nazwiska medalistów wielkich imprez. Przypomina to trochę niedawny kazus Chrisa Froome’a, zwycięzcy Tour de France, i wykradzionych wyników jego badań wydolnościowych. Ich analiza pozwoliła części opinii publicznej sformułować akt oskarżenia i wydać wyrok. Winny. A tu dowody są twardsze, przynajmniej teoretycznie, a podejrzanych znacznie więcej.

Trudno przewidzieć, czy zostanie wykazane czarno na białym, kto się koksował, a kto nie, weryfikacja i interpretacja tych danych to nie sprawdzenie wskaźnika OB w badaniach okresowych, ale świat zawodowego sportu będzie musiał znów odsłonić parę tajemnic, głównie tych medycznych. Ot, weźmy choćby tzw. wyłączenie dla celów terapeutycznych, czyli możliwość stosowania zakazanych środków po spełnieniu określonych warunków (choroba, kontuzja itp.).

Niedawno manipulowanie kartami medycznymi zawodników, żeby owe wyłączenia zdobyć, zarzucono słynnemu trenerowi Alberto Salazarowi (pracował m.in. z Mo Farahem, choć akurat jego wyniki z owego wycieku nie budzą podejrzeń). Był jedyny? Hm, demony dopingu nie śpią, kiedy jest pole do nadużyć.